Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

O KAΡΚΙΝΟΣ ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ




Το αξιόλογο βιβλίο του Καθηγητού-Ακαδημαϊκού Αριστ. Κούζη, (1872-1961), Ο καρκίνος παρά τοις αρχαίοις Ελλησιν ιατροίς, Αθήνα 2004, το οποίο είχε κυκλοφορήσει πριν από εκατό και πλέον χρόνια, πρόσφατα το επανεκδώσαμε, ώστε να γίνει προσιτό σε εκείνους που θα ήθελαν να γνωρίσουν τις γνώσεις περί καρκίνου των αρχαίων Ελλήνων ιατρών: Ιπποκράτους, Γαληνού, Αρεταίου, Ρούφου του Εφεσίου, Διοσκουρίδου, Αρχιγένους, Φιλόξενου, ΄Αντύλλου, Ορειβασίου, Παλλαδίου, Αετίου, Παύλου Αιγινήτου, Θεοφάνους Νόννου, Μιχαήλ Ψελλού, Συμεώνος Σήθη και Ιωάννου Ακτουαρίου. Στο πλαίσιο της ενημέρωσης αυτής στη συνέχεια θα παρατεθούν συνοπτικά μερικά στοιχεία που επιλέχθηκαν και τα οποία θα είναι δυνατόν να δώσουν στον αναγνώστη μία γεύση του πλούτου των γνώσεων τους. 

Οι πληροφορίες περί καρκίνου υπάρχουν από τότε που έχουμε ιατρικά κείμενα, δηλ. από τη εποχή του Ιπποκράτους και μετά, αν και παλαιότερα είχαν γραφεί ιατρικά κείμενα όπως μας πληροφορεί ο Σωκράτης «πολλά γαρ των ιατρών έστι συγγράμματα», (Ξενοφώντος, Απομνημονεύματα Δ, β, 10).

Ενδιαφέρον έχει να αναφέρουμε σχετικά με την ονοματολογία ότι οι αρχαίοι ιατροί έδωσαν στη νεοπλασία το όνομα «καρκίνος» από την εξωτερική του μορφή. Συγκεκριμένα ο Γαληνός (΄Εκδ. G.C. Kuehn, Γαληνού ΄Απαντα, Λειψία, 1826, τόμ. ΧΙ, σελ. 140) σημειώνει ότι όπως στο ζώο καρκίνο (κάβουρα) τα πόδια του είναι εκατέρωθεν του σώματός του, κατά τον ίδιο τρόπο στον μαστό της γυναικός από τον παρά φύσιν όγκο οι φλέβες είναι διογκωμένες και καταφανείς, που παρομοιάζονταν με τα πόδια του καβουριού. Και έκτοτε ο όρος αυτός γενικεύθηκε για όλες τις νεοπλασίες του σώματος και χρησιμοποιείται από όλους τους αρχαίους ΄Ελληνες ιατρούς, ενώ παράλληλα απαντάται και ο όρος καρκίνωμα. Οι όροι αυτοί έφθασαν μέχρι τις ημέρες μας και καθιερώθηκαν στην διεθνή ιατρική ορολογία.


Σχετικά με τα είδη του καρκίνου, σημειώνεται ότι διακρίνονται με διαφορετικές ορολογίες: στον κρυπτό και τον επιφανειακό, τον «εν τω βάθει» και τον «επιπολής», τον «ανέλκωτο» και τον «ηλκωμένο», τον «σύμφυτον» και «μη σύμφυτον» καρκίνον, δηλ. τον επίκτητο. 

Οσον αφορά την αιτιολογία του καρκίνου αυτή ήταν σύμφωνα με τις αντιλήψεις της εποχής περί χυμών, που πρέσβευαν. Συγκεκριμένα υποστήριζανοι αρχαίοι Ελληνες ιατροί ότι ο καρκίνος προέρχονταν από τη «μέλαινα χολή» και το «μελαγχολικό χυμό». Εάν η κάθαρση του περιττώματος αυτού, που γίνονταν στον σπλήνα, δεν ήταν καλή τότε η περίσσεια αυτού του χυμού ήταν δυνατόν να δημιουργήσει καρκίνο. Και ανάλογα με την δριμύτητα του «μελαγχολικού χυμού» θα δημιουργούνταν ο ανέλκωτος ή ο μεθ' έλκους καρκίνος. Επί πλέον παράγοντες στη δημιουργία του καρκίνου αναφέρονται η «κακοχυμία», η «δυσκρασία», και η δίαιτα. 

Ο καρκίνος κατά τους αρχαίους Ελληνες συγγραφείς είχε διάφορο μέγεθος, «από οφθαλμού ιχθύων μέχρι πέπονος», όπως σημειώνεται από τον Ορειβάσιο ( έκδ. Daremberg, τόμ. IV, σελ. 18), με επιφάνεια ανώμαλη και οχθώδη και σκληρή κατά κανόνα σύσταση και με χροιά μελανώτερη από τα φλεγμαίνοντα μέρη, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο Γαληνός (G.C. Kuehn, τόμ. VII, σελ. 720). Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι οι αρχαίοι Ελληνες ιατροί είχαν παρατηρήσει την μεγάλη ανάπτυξη του αγγειακού συστήματος στους όγκους, οι οποίοι «και κεκιρσωμένας έχων τας πέριξ φλέβας», όπως χαρακτηριστικά σημειώνει εκτός των άλλων ιατρών και ο Αέτιος στον 16ο Λόγο του, (έκδ. Σκεύου Ζερβού, σελ. 60).

Ο εντοπισμός του καρκίνου σημειώνουν ότι είναι δυνατόν να γίνει σε κάθε μέρος του σώματος, αλλά όμως τονίζουν ότι ο συχνότερος εντοπισμός είναι στο γυναικείο μαστό και στη μήτρα. Ο Γαληνός σχετικά γράφει: «Οι καρκινώδεις όγκοι εν άπασι τοις μορίοις γίνονται. Μάλιστα δε τοις τιτθοίς (μαστοίς) των γυναικών», (έκδ. G. C. Kuehn, τόμ. ΧV, σελ. 331).

Για την συμπτωματολογία του καρκίνου ενδιαφέροντα είναι αυτά που έχουν γράψει στα κείμενά τους οι αρχαίοι ιατροί. Είναι δυνατόν η έναρξη του καρκίνου να είναι λανθάνουσα, να προκαλεί αβλυχρά και ήπια συμπτώματα, αλλά επίσης και μεγάλα, ισχυρά και σαφή, όπως σημειώνει ο Γαληνός. (έκδ. G. C. Kuehn, τόμ. Χ, σελ. 976). Μάλιστα ο Ιπποκράτης είχε παρατηρήσει ότι κατά την έναρξη του καρκίνου οι ασθενείς αισθάνονται μία πικρία στο στόμα, «καρκίνου γενομένου το στόμα πικραίνεται» (έκδ. G. C. Kuehn, τόμ. ΙΙΙ, σελ. 466) και συνοδεύεται από ανορεξία.

Κατά την εξέταση του ασθενούς είχαν παρατηρήσει ότι ο καρκινωματώδης όγκος όταν ήταν ψηλαφητός ήταν σκληρός στην αφή, ανώμαλος στο σχήμα, προσφυόμενος στους περιβάλλοντας ιστούς με διεύρυνση των φλεβών και όχι θερμός και μερικές φορές με έλκη. Προκαλεί διόγκωση και σκλήρυνση των παρακειμένων λεμφαδένων και δεν συνοδεύεται από πυρετό. Άλλο σύμπτωμα χαρακτηριστικό του καρκίνου κατά τους αρχαίους ιατρούς ήταν ο πόνος, όπως ιδιαίτερα τονίζει ο Παύλος ο Αιγινήτης «καρκίνος εστίν όγκος επώδυνος» (έκδ. Briau, σελ. 210) και η αιμορραγία. 

Επισημαίνουμε ότι ο Αριστ. Κούζης στη σημαντική αυτή μελέτη του για τις αντιλήψεις περί καρκίνου των αρχαίων Ελλήνων ιατρών κάνει και μία ιδιαίτερη διάκριση του όρου «σκίρρος», που απαντάται στα αρχαία ιατρικά κείμενα, με τον σύγχρονο όρο «σκίρρος», τονίζοντας ότι οι παλαιοί ιατροί με τον όρο σκίρρο θεωρούσαν τις χρόνιες φλεγμονές με σκλήρυνση των ιστών, τις κιρρώσεις των σπλάχνων και τους καλοήθεις όγκους.

Η πρόγνωση του καρκίνου κατά του αρχαίους ήταν χειρίστη. «Ολέθρια τα καρκινώδεα» τονίζει ο Αρεταίος όπως επίσης και ο Αέτιος ότι ο καρκίνος είναι «δυσίατος ή ανίατος» με τελική έκβαση το θάνατο.

Όσον αφορά τη θεραπευτική αγωγή την οποία ακολουθούσαν οι αρχαίοι ΄Ελληνες ιατροί στον καρκίνο, παρατηρούμε ότι στα πρώτα στάδια αναπτύξεώς του εφάρμοζαν θεραπεία με διάφορα βοηθήματα και φάρμακα και σε περίπτωση αποτυχίας επακολουθούσαν τη χειρουργική θεραπεία. Τα βοηθήματα που εφάρμοζαν ήταν σύμφωνα με τις αντιλήψεις περί αιτίου του καρκίνου, τον μελαγχολικό χυμό του αίματος, που δημιουργούσε τον καρκίνο και γι' αυτό ακολουθούσαν πρακτικές ώστε να μειωθεί ο πλεονάζον αυτός αιτιοπαθολογικός χυμός με την κάθαρση, τη φλεβοτομία και τα φάρμακα. Όπως σημειώνουν οι συγγραφείς τα θεραπευτικά αυτά μέσα είχαν αποτέλεσμα ιδιαίτερα κατά τα πρώτα στάδια του καρκίνου. Χαρακτηριστικά σημειώνει ο Ορειβάσιος ότι «δυνατόν μην τους αρχομένους καρκίνους κωλύειν αύξεσθαι καθαίροντας τον μελαγχολικόν χυμόν πριν εν τω πεπονθότι μορίω στηριχθήναι», (έκδ. Bassemaker-Daremberg, τόμ. V, σελ. 346). 

Πολλές ήταν οι φαρμακευτικές ουσίες, σκευασίες και τα θεραπευτικά σχήματα, που χρησιμοποιούνταν για τον καρκίνο, δηλωτικό και αυτό του ανιάτου του καρκίνου. Ας μνημονευθούν μερικές από αυτές που χρησιμοποιούσαν, όπως τα βότανα ασκληπιάς, ακαλύφη ή κνίδη, αριστολοχία, δρακοντία, ερύσιμον, ερέβινθος, ελλέβορος, ερίκης καρπός, ελατήριον ή σίκυς άγριος στρύχνου χυλός και επίθυμον. Επίσης ως αντικαρκινικά φάρμακα χρησιμοποιούνταν οι ποτάμιοι καρκίνοι, η καδμεία, ο λιθάργυρος, ο μόλυβδος και η χαλκίτις. 

Στις περιπτώσεις που αποτύγχανε η θεραπεία με τις φαρμακευτικές ουσίες και τα βοηθήματα τότε οι αρχαίοι Ελληνες ιατροί κατέφευγαν στη χειρουργική θεραπεία του καρκίνου. Βέβαια για τους «κρυπτούς», δηλ. τους εν τω βάθει καρκίνους ακολουθούσαν την προτροπή του Ιπποκράτους ο οποίος στους «Αφορισμούς», Τμήμα ΄Εκτο, 38, τονίζει ότι είναι καλλίτερο να μην θεραπεύονται διότι με την αρχή της θεραπείας οι άρρωστοι πεθαίνουν γρήγορα. Ο Γαληνός συνιστούσε την χειρουργική θεραπεία μόνον για τους επιπολής καρκίνους και μάλιστα κατορθώνοντας να τους εκτέμνει με τις ρίζες τους μέχρι τους υγιείες ιστούς, «πάσης μεν χειρουργίας εκκοπτούσης όγκον παρά φύσιν ο σκοπός εστιν εν κύκλω πάντα όγκον περικόψαι, καθ ά τω κατά φύσιν έχοντι πλησιάζει» (έκδ. G. C. Kuehn, τόμ. ΧVΙΙΙ, Α, σελ. 60 και ΧΙ, σελ. 141).

Πριν από την χειρουργική θεραπεία χορηγούνταν τα κατάλληλα φάρμακα για την κάθαρση του μελαγχολικού χυμού και στη συνέχεια αφαιρούνταν ο όγκος «ξυραφίοις πεπυρωμένοις ομού τέμνουσι και διακαίουσιν», ένα είδος δηλ. θερμοκαυτήρος, ώστε να αποφεύγεται η αιμορραγία από τα αγγεία. Ακολουθούσε μετά μία υγιεινή τονωτική διατροφή, γυμναστική και αναληπτική αγωγή για την ευχυμία του σώματος.

Συμπερασματικά μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι οι αρχαίοι Ελληνες Ιατροί όχι μόνο έδωσαν το όνομα «καρκίνος» στη νοσολογική αυτή οντότητα της νεοπλασματικής κακαοηθείας, αλλά επί πλέον διέκριναν την αιτιολογία και καθόρισαν την συμπτωματολογία, τον εντοπισμό, τη μορφολογία, τις εκδηλώσεις, την πρόγνωση και τη θεραπευτική αγωγή, φαρμακευτική και χειρουργική του καρκίνου.

.karaberopoulos.gr

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΝΑΥΤΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ


ρ. Αριστείδης Γ. Διαμαντής
Πλοίαρχος (ΥΙ) ΠΝ, Κυτταρολόγος,
Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών
 
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Περίπλους», τ. 77,
σ. 59, έκδοση του Ναυτικού Μουσείου Ελλάδος,
ΟΚΤ-ΔΕΚ. 2011. Αναδημοσίευση στο Περί Αλός
με την έγκριση του ΝΜΕ.


To «πείραμα» του James Lind:
θεραπεύοντας το σκορβούτο!
ΦΩΤΟ: www.bookdrum.com
 
Η ναυτική ιατρική αποτελεί κλάδο της ιατρικής επιστήμης, που αναπτύχθηκε αρχικά εξαιτίας της ανάγκης προστασίας της υγείας των πληρωμάτων των πλοίων. Η ναυτική ιατρική, αναπόσπαστο κομμάτι της ιατρικής εν γένει επιστήμης, αποσκοπεί σε τρεις κυρίους άξονες:

α) στη θεραπεία της νόσου και την επανάκτηση της υγείας,
β) στην πρόληψη της νόσου και των συνεπειών αυτής και
γ) στην επαύξηση, βελτίωση και προαγωγή της υγείας.

Υπ’ αυτή την έννοια, η μεν θεραπεία των νόσων ήταν και παρέμεινε ως κύριος αντικειμενικός σκοπός της ιατρικής από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα, ενώ η πρόληψη της νόσου και η προαγωγή της υγείας αποτέλεσε τον κύριο αντικειμενικό σκοπό ενός άλλου κλάδου της ιατρικής, της υγιεινής.
Έτσι, η ναυτική ιατρική είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη ναυτική υγιεινή, τον κλάδο δηλαδή, που αποσκοπεί στη δημιουργία των καταλλήλων συνθηκών για την προάσπιση της υγείας των διαβιούντων στα πλοία καθώς και όλων των ατόμων, των οποίων οι επαγγελματικές ή οι ερασιτεχνικές τους ασχολίες έχουν άμεση σχέση με το υγρό στοιχείο.


Προϊστορική εποχή-Μυθολογία
Οι άνθρωποι, σύμφωνα με τον Ησίοδο, στρέφονταν προς το ναυτικό επάγγελμα όταν ο τόπος, στον οποίο ζούσαν ήταν φτωχός και άγονος. Τα πρώτα πλοία, που κατασκευάστηκαν για το σκοπό αυτό, είχαν κουπιά∙ αργότερα, όμως, προστέθηκαν πανιά ως υποβοηθητικά. Τα πρώτα πλωτά μέσα ναυπηγήθηκαν από τους αρχαίους Αιγυπτίους και αργότερα από τους Ασσυρίους, τους Χαλδαίους, τους Κρήτες, τους Φοίνικες και τους Έλληνες.
Τα γεωγραφικά δεδομένα του ελλαδικού χώρου καθώς και η ανάγκη της διατροφής και επιβίωσης των κατοίκων οδήγησαν τους Έλληνες στην «παραβίαση των φυσικών ορίων και δυνατοτήτων» τους, λόγια που χρησιμοποίησε ο Ηρόδοτος, προκειμένου να περιγράψει την ανάγκη για θαλασσινά ταξίδια. Η ιστορία καταγράφει δύο λαούς να έχουν πραγματοποιήσει παρόμοια παραβίαση ορίων και δυνατοτήτων, τους Έλληνες και τους Φοίνικες, οι οποίοι θα οδηγηθούν στην αναζήτηση καταλλήλων λιμένων και στην ίδρυση αποικιών, με σκοπό το εμπόριο των κοχυλιών της πορφύρας και των σφουγγαριών. Η συλλογή των κοχυλιών πορφύρας και σφουγγαριών καθώς και η λεηλασία και η ανέλκυση ναυαγίων υπήρξαν οι βασικοί λόγοι, για την πραγματοποίηση καταδύσεων με αυξημένο κίνδυνο πρόκλησης ατυχημάτων.
Εκτός των καταδυτικών, όμως, ατυχημάτων, δεν φαίνεται να υπήρχαν άλλα σοβαρά υγειονομικά προβλήματα, που να απασχόλησαν ιδιαίτερα τους ναυτικούς την προϊστορική εκείνη χρονική περίοδο· κι αυτό για δύο λόγους: αφενός μεν, γιατί η ναυτιλία αφορούσε κυρίως σε κλειστές θάλασσες, όπως η Μεσόγειος, αφετέρου δε, λόγω της μικρής χρονικής διάρκειας των ταξιδιών. Όταν όμως τα ταξίδια διαρκούσαν περισσότερο, τότε λαμβανόταν μέριμνα να επιβαίνει στο πλοίο άτομο με ιατρικές γνώσεις.

Τις πρώτες πληροφορίες, για την παρουσία τέτοιων ατόμων, αντλούμε από τον ιστορικό μύθο της Αργοναυτικής εκστρατείας στη μακρινή Κολχίδα.
Ο Αργείος ήρωας και ιατρομάντης Αμφιάραος και ο μετέπειτα θεοποιηθείς γιατρός Ασκληπιός είναι οι πρώτοι ναυτικοί, αλλά και οι πρώτοι στρατιωτικοί γιατροί, γιατί η Αργοναυτική εκστρατεία εκτός από ναυτική υπήρξε και στρατιωτική επιχείρηση.
Σύμφωνα με τον ποιητή της «Ιλιάδας» πάνω στα πλοία, κατά τη ναυτική εκστρατεία εναντίον της Τροίας, επέβαιναν οι γιοί του Ασκληπιού, Ποδαλείριος και Μαχάων, οι οποί- οι –σύμφωνα με ορισμένους– θεωρούνται οι πρώτοι στρατιωτικοί γιατροί ο μεν πρώτος παθολόγος και υγιεινολόγος, ο δε δεύτερος χειρουργός, συνδυασμός που και σήμερα απαντάται στις ναυτικές και στρατιωτικές υγειονομικές μονάδες.


Ο Ασκληπιός αποβιβάζεται από πλοίο, υπενθυμίζοντας τη σχέση του
με τη ναυτική ιατρική, προς συνάντηση του καθισμένου Ιπποκράτη
(ψηφιδωτό περί το 250 π.Χ., Μουσείο Κω). ΦΩΤΟ: argolikivivliothiki.gr/


Κλασικοί-Ελληνιστικοί χρόνοι
Κατά τη διάρκεια της Αθηναϊκής Δημοκρατίας του 5ου αιώνα π.Χ. τέθηκαν, για πρώτη φορά, οι βάσεις της επιστημονικής ιατρικής από το μέγιστο γιατρό της αρχαιότητας και πατέρα της ιατρικής επιστήμης Ιπποκράτη· αυτόν, που καθόρισε τα όρια ανάμεσα στη φιλοσοφία και στην επικρατούσα μέχρι τότε εμπειρική και θεουργική ιατρική και εισηγήθηκε ρεαλιστικές λύσεις και θεραπείες. Ανατρέχοντας στο διασωθέν έργο του «περί ιητρού», εύκολα κανείς μπορεί να αντιληφθεί τη σκοπιμότητα, που απέδιδε ο ίδιος στη συμμετοχή γιατρών τόσο στις χερσαίες όσο και στις ναυτικές εκστρατείες.

Προβλήματα ναυτικής υγιεινής απασχόλησαν σοβαρά τους γιατρούς της εποχής αυτής. Ο Αθηναίος γιατρός Διεύχης, κατά τον 3ο αιώνα π.Χ., στην «περί πλωιζωμένων δίαιτά» του, περικοπές της οποίας διασώθηκαν από το διάσημο ιστορικό Πλίνιο και τους επιφανείς γιατρούς Γαληνό και Ορειβάσιο, είχε μελετήσει τη διατροφή των πληρωμάτων των πλοίων, συστήνοντας την κατανάλωση ξηρών καρπών και διπυρίτη άρτου (γαλέτας) καθώς και προληπτικά και θεραπευτικά μέτρα εναντίον της ναυτίας, πάθηση που για πρώτη φορά ο Ιπποκράτης είχε περιγράψει στους «Αφορισμούς» του.

Αλλά και ο Μοσχίων, στους «Δειπνοσοφιστές» του Αθηναίου, περιγράφοντας με λεπτομέρεια το τεράστιο –για τα δεδομένα της εποχής εκείνης– πλοίο “Συρακοσία”, που ναυπηγήθηκε από τον τύραννο των Συρακουσών Ιέρωνα σε σχέδια του Αρχιμήδη, αναφέρει πως οι ναύτες διέμεναν σε τρίκλινα και τετράκλινα δωμάτια, πως υπήρχε μαγειρείο και λουτρό και πως το πόσιμο νερό φυλασσόταν σε ειδική δεξαμενή. Επίσης με ειδική αντλία, που είχε σχεδιάσει ο Αρχιμήδης, απομακρυνόταν το βρώμικο νερό από το κύτος του πλοίου, που προκαλούσε δυσοσμία και αποτελούσε εστία μόλυνσης.

Καίτοι, την εποχή εκείνη, δεν υπήρχαν ιδιαίτερα οργανωμένες υγειονομικές υπηρεσίες, εντούτοις φαίνεται, ότι είχε ληφθεί σχετική μέριμνα για τη συμμετοχή κατάλληλα διασκευασμένων πλοίων στις εκστρατείες, που χρησιμοποιούνταν ως πλωτά νοσοκομεία για τη περίθαλψη των ασθενών και τραυματιών των ναυμαχιών. Το γεγονός της ανεύρεσης τριών τριήρεων με τα χαρακτηριστικά ονόματα ‘Υγεία’, ‘Ιούσα’ και ‘Θεραπεία’ ενισχύει την υπόθεση αυτή.


Ρωμαϊκοί χρόνοι
Κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στο Στόλο υπήρχαν πλοία με το όνομα “Ασκληπιός” με ευνόητη νοσοκομειακή αποστολή, ενώ σε κάθε τριήρη επέβαινε και ένας γιατρός. Οι γιατροί των πολεμικών πλοίων φρόντιζαν για τη υγεία των πληρωμάτων και των στρατιωτών, που μεταφέρονταν με αυτά. Οι επιτύμβιες πλάκες, που ανακαλύφθηκαν αργότερα κατά τη διάρκεια ανασκαφών στα νεκροταφεία των ναυστάθμων του Ρωμαϊκού Στόλου, με χαραγμένα ονόματα γιατρών, επιβεβαίωσαν τις υπάρχουσες γραπτές μαρτυρίες.
Εκτός όμως των γιατρών, πάνω στα πλοία υπηρετούσαν και υπαξιωματικοί του ναυτικού, επιφορτισμένοι με υγειονομικά καθήκοντα.
Η παρουσία ειδικού γιατρού και μάλιστα οφθαλμιάτρου, όπως αναφέρει ο Ιούλιος Καίσαρας στα «Απομνημονεύματά» του, κατά τη ναυτική εκστρατεία εναντίον της Βρετανίας, επιβεβαιώνει απλά, ότι η άσκηση της ναυτικής ιατρικής βρισκόταν σε υψηλό επίπεδο για τα δεδομένα της εποχής εκείνης.

 
Βυζαντινοί χρόνοι
Παρόλο που οι ιστορικές πηγές στερεύουν ή δεν έχουν διερευνηθεί ακόμη και σιγούν για την υγειονομική φροντίδα του Βυζαντινού Στόλου, εντούτοις η λογική μας επιβάλλει να υποθέσουμε βάσιμα, ότι η ύπαρξη πλωτών νοσοκομειακών πλοίων καθώς και η παρουσία γιατρών στους δρόμωνες, στα πολεμικά δηλαδή πλοία εκείνης της εποχής, διατηρήθηκαν και στο Βυζάντιο. Μαρτυρίες πιστοποιούν τη συμμετοχή αξιωματικού ιατρού στο επιτελείο του θαλασσοκράτορα, όπως ονομαζόταν τότε ο αρχηγός του Βυζαντινού Στόλου.

Ο Προκόπιος ο Καισαρεύς, ο επιφανής ιστορικός των ναυτικών εκστρατειών του Βελισάριου, μας παρέχει αξιόλογες πληροφορίες για την υγιεινή των πλοίων την εποχή αυτή. Ο διπυρίτης άρτος αποτελεί πλέον αναπόσπαστο στοιχείο της διατροφής των πληρωμάτων των πλοίων. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός, ότι κατά την προετοιμασία της εκστρατείας εναντίον των Βανδάλων της Βορείου Αφρικής το 534 μ.Χ., εξαιτίας της κακής παρασκευής του άρτου, τα στρατεύματα και τα πληρώματα των πλοίων νόσησαν από δυσεντερία, που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο πεντακοσίων, τουλάχιστον, ανθρώπων. Η άμεση λήψη υγειονομικών μέτρων από τον Βελισάριο συνέβαλε στην καταστολή της αρρώστιας και στην αποσόβηση του κινδύνου μεγαλυτέρων απωλειών υγείας.

Κατά τον 4ο αιώνα ο αρχίατρος του Ιουλιανού Ορειβάσιος ο Περγαμηνός πραγματοποίησε μελέτες πάνω στα νύγματα (τσιμπήματα) θαλασσίων όντων, οι οποίες συστηματοποιήθηκαν αργότερα, κατά τον 7ο αιώνα, από τον επιφανή γιατρό της βυζαντινής περιόδου Παύλο τον Αιγινήτη. Στο περίφημο επτάτομο «Υπόμνημα» του παρέχονται επαρκείς γνώσεις ναυτικής ιατρικής, που σχετίζονται με την αντιμετώπιση των δηγμάτων των δηλητηριωδών θαλασσίων ζώων, όπως η δράκαινα, η σμέρνα, ο σκορπιός κ.ά.

 
Μεσαίωνας
Το «Μεγάλο Συμβούλιο» της Βενετίας με νομοθετική θέσπιση το 1322 θα επιβάλει την τοποθέτηση γιατρών στα εμπορικά πλοία.
Έντεκα χρόνια αργότερα ξεσπά η πρώτη επιδημία πανούκλας, που θα κυριαρχήσει όλο το Μεσαίωνα και θα μείνει γνωστή ως «Μαύρος Θάνατος», αφήνοντας στο πέρασμά της 25 εκατομμύρια νεκρούς σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η πανώλη αποδείχτηκε ο πανίσχυρος παράγοντας, που επηρέασε όχι μόνο την ιατρική αντίληψη της εποχής, αλλά που επέφερε σημαντικές κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές. Μπορεί η μεσαιωνική λέπρα να αντιμετωπίστηκε με την απομάκρυνση και τον αποκλεισμό των λεπρών εκτός των ορίων των πόλεων, σύμφωνα με την πάγια τακτική που ακολουθήθηκε για πολλούς αιώνες, η πανώλη όμως ήταν αυτή, που οδήγησε στην επέκταση του ελέγχου με τη θεσμοθέτηση υγειονομικών κανονισμών προστασίας στις πύλες εισόδου της νόσου με τη δημιουργία λοιμοκαθαρτηρίων και την εφαρμογή καραντίνας ως μέσο προφυλακτικής διαδικασίας. Η ανάπτυξη του διαμετακομιστικού εμπορίου με τα πλοία στη θάλασσα είχε, όμως, ως αποτέλεσμα και την ευχερέστερη μεταφορά των διαφόρων επιδημικών ασθενειών από τα λιμάνια της Ανατολής στην Ευρώπη. Το 1374 θα εφαρμοστεί, για πρώτη φορά, η απαγόρευση της εισόδου στο λιμάνι πλοίων, που προέρχονταν από περιοχές, στις οποίες είχε ξεσπάσει επιδημία ή υπήρχαν ύποπτα κρούσματα.


Η Δημοκρατία της Ragusa (το σημερινό Dubrovnik της Κροατίας), ακμάζουσα τότε πόλη της Ιταλίας, επέβαλε, για πρώτη φορά το 1377, την απολύμανση των υπόπτων πλοίων, αρχικά για τριάντα ημέρες και αργότερα για σαράντα, στο πλαίσιο της καταστολής των επιδημικών νόσων και το 1393 λειτούργησε το πρώτο λοιμοκαθαρτήριο (λαζαρέτο) στην ιστορία της ανθρωπότητας στο μικρό νησάκι της Santa Maria diNazareth στη Βενετία.


Αναγέννηση
Μαζί με την ανακάλυψη της Αμερικής το 1492 από τον Χριστόφορο Κολόμβο αρχίζει και η ραγδαία εξάπλωση της σύφιλης, πάθησης κυρίως των ναυτικών εκείνη την εποχή, που θα απασχολήσει για πολλούς αιώνες την ανθρωπότητα και θα αφήσει πίσω της εκατομμύρια θύματα. Ο γιατρός και ποιητής Ιερώνυμος Φρακαστόρο, εισηγητής της «θεωρίας της μεταδοτικότητας», που ασχολήθηκε συστηματικά με τη νόσο, συνέταξε την πρώτη επιστημονική πραγματεία γι’ αυτή.
Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1563, o Πορτογάλος εβραϊκής καταγωγής γιατρός Garcia de Orta θα δημοσιεύσει την πρώτη επιστημονική εργασία για την τροπική ιατρική και τρία χρόνια αργότερα στο Λιβόρνο της Ιταλίας θα ιδρυθεί το πρώτο Ναυτικό Νοσοκομείο στην ιστορία της ανθρωπότητας. 


17ος-18ος αιώνας
Η ανανέωση του νερού και των τροφίμων καθώς και ο αερισμός των πλοίων αποτέλεσαν τα περισσότερο σημαντικά και συχνά υγειονομικά προβλήματα την εποχή εκείνη, η οποία είναι άμεσα συνδεδεμένη με τα μακρινά ταξίδια για την ανακάλυψη των ηπείρων. Στα πλοία θα καταργηθούν τα κουπιά, στη θέση τους θα τοποθετηθούν κανόνια και η ωκεανοπλοΐα θα αρχίσει να πραγματοποιείται με ιστία. Αυτή η χρονική περίοδος συμπίπτει, ίσως, με την πιο δραματική περίοδο της ναυσιπλοΐας, που χαρακτηρίζεται από την εμφάνιση σοβαρών διαταραχών υγείας στα πληρώματα των πλοίων, την υψηλή νοσηρότητα και θνητότητα από σκορβούτο, επιδημικές αρρώστιες, αφροδίσια νοσήματα κ.ά. καθώς και την εμφάνιση σοβαρών υδατογενών λοιμώξεων, κυρίως, μικροβιακής αιτιολογίας, όπως τυφοειδή πυρετό, παράτυφο, χολέρα, δυσεντερία κ.ά.

Αιτίες, για όλα αυτά τα δεινά, πολλές· συνωστισμός των πληρωμάτων στους μικρούς, βρώμικους και ανθυγιεινούς χώρους των πλοίων με ανεπαρκή αερισμό, υψηλές θερμοκρασίες και έλλειψη φωτισμού αφενός και κακές συνθήκες διαβίωσης με περιορισμούς στη διατροφή και τη λήψη νερού αφετέρου. Ας μην θεωρηθεί υπερβολή, ότι ανάμεσα στα 1600 και 1800 θα σημειωθούν 1.000.000 θάνατοι ναυτικών από σκορβούτο.

Η διαρκής αναζήτηση λύσεων για την αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών θα πυροδοτήσει την έναρξη σχετικών επιστημονικών ερευνών και την ανάπτυξη μιας πλούσιας ιατρικής βιβλιογραφίας.

Το 1617 ο Άγγλος στρατιωτικός γιατρός και χειρουργός JohnWoodall, επικεφαλής της υγειονομικής υπηρεσίας της Βρετανικής Εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών, θα δημοσιεύει το πρώτο εγχειρίδιο ναυτικής ιατρικής (“Thesurgeons mate”), καρπό της πολύχρονης εμπειρίας του από τα θαλάσσια ταξίδια. Αν και το βιβλίο αυτό δεν υπήρξε ολοκληρωμένη ιατρική πραγματεία, εντούτοις αποτέλεσε ουσιαστικό πρακτικό ναυτικό ιατρικό οδηγό προς χρήση των αρχάριων και άπειρων χειρουργών, που ταξίδευαν σε πλοία για μεγάλα χρονικά διαστήματα και κάτω από τροπικές κλιματολογικές συνθήκες, χρησιμεύοντας όχι μόνο ως βοήθημα των χειρουργικών, αλλά και των εν γένει ιατρικών προβλημάτων, που αφορούσαν στην υγεία των ναυτιλλομένων.
Θα ακολουθήσει μια σειρά εξειδικευμένων μελετών πάνω σε θέματα ναυτικής ιατρικής, από τις οποίες ιδιαίτερης σημασίας είναι αυτές, που αφορούσαν στον καλό αερισμό καθώς και στην ανανέωση του αέρα στα κατώτερα μέρη των πλοίων με τη βοήθεια της φωτιάς.
Σημαντικές επίσης θεωρούνται πολλές μελέτες, που σχετίζονταν με την υγιεινή του νερού, όπως αυτές που βασίζονταν στο «θειάφισμα» των δοχείων του ύδατος. Δεν θα πρέπει επίσης να παραβλεφθεί η συμβολή τουPoissonnier στη μελέτη της αφαλάτωσης του θαλασσινού νερού, έτσι ώστε αυτό να καταστεί πόσιμο.
Την περίοδο αυτή καταγράφονται και οι σπουδαίες έρευνες του διάσημου Σκωτσέζου ναυτικού γιατρού και χειρουργού James Lind, ενός ανθρώπου, του οποίου το όνομα έχει συνδεθεί άρρηκτα με την ιστορία της νόσου του σκορβούτου. Προκειμένου να διαπιστώσει ποιά ήταν η πιο αποτελεσματική θεραπεία, θα πραγματοποιήσει την πρώτη του κλινική δοκιμή, χρησιμοποιώντας ομάδες ελέγχου ασθενών, για να καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι η βρώση λεμονιών και πορτοκαλιών οδηγούσε στη θεαματική υποχώρηση των συμπτωμάτων της νόσου. ΟLind το 1753 δημοσίευσε την περίφημη πραγματεία του πάνω στο σκορβούτο και το 1795, ένα χρόνο μετά το θάνατό του, θα εφαρμοστεί υποχρεωτικά η προληπτική χρήση λεμονιού στα πληρώματα των πλοίων του Βρετανικού Ναυτικού. Και, όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές, ο πρωταγωνιστής δεν έζησε, για να χαρεί βλέποντας τις συστάσεις του για την πρόληψη του σκορβούτου, να παίρνουν σάρκα και οστά.
Το 1788 στη σπουδαία μελέτη «Παρατηρήσεις γύρω από
τις ασθένειες των Ευρωπαίων στα ζεστά κλίματα και τα μεγάλα ταξίδια» περιγράφονταν ποικίλα θέματα ναυτικής ιατρικής καθώς και η θεραπεία των διαφόρων παθολογικών καταστάσεων. Συγγραφέας, ο NiccolaFontana, ο οποίος θεωρείται ο πρωτεργάτης της υδροθεραπείας του τύφου. Ένα χρόνο αργότερα ο FilippoBaldini στην πραγματεία του «Η υγεία των Ναυτικών του Στόλου της Santa Maria Siciliana» πραγματεύεται θέματα ναυτικής υγιεινής και καθαριότητας των πλοίων, προβαίνει σε διαχωρισμό των ασθενειών των μεγάλων ταξιδιών από εκείνες των λιμανιών και ταξινομεί τις χειρουργικές παθήσεις των ναυτικών.

Δεν θα πρέπει επίσης να παραληφθεί η σημαντική συμβολή των δύο μεγάλων Άγγλων θαλασσοπόρων εξερευνητών James Cook και John Smith, οι οποίοι με τις γνώσεις τους πάνω σε θέματα ναυτικής υγιεινής και ιατρικής θα περιορίσουν τη νοσηρότητα των πληρωμάτων των πλοίων τους. Το 1798 θα εφαρμοστεί, για πρώτη φορά, δαμαλισμός στα πληρώματα των πλοίων του Βρετανικού Ναυτικού, ο οποίος από το 1858 θα καταστεί υποχρεωτικός (ας σημειωθεί, ότι στην Ελλάδα ο δαμαλισμός εφαρμοζόταν υποχρεωτικά για όλο τον πληθυσμό από το 1835).

Στα τέλη του 18ου αιώνα, κατά τη διάρκεια του Αγώνα της Ανεξαρτησίας των Αμερικανών, θα κατασκευαστεί το πρώτο πραγματικό, με τη στενή έννοια του όρου, πλωτό νοσοκομείο, που θα ονομαστεί “Barnes”. Οι πρώτες συμφωνίες, που αφορούσαν στην προστασία των πλωτών νοσοκομείων ξεκίνησαν στα τέλη του 1700, μόνον όμως μετά τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ θα καθιερωθούννομοθετικά με την 1η Συνθήκη της Γενεύης το 1864.


Το παλιό λαζαρέτο στη Βενετία (γκραβούρα τέλη 18ου αιώνα).

19ος αιώνας
Ο 19ος αιώνας ταυτίστηκε με την εκρηκτική άνοδο των επιστημών και ειδικότερα της ιατρικής.
Καίτοι, ότι οι περισσότερες έρευνες γύρω στα 1817 ήταν εστιασμένες στην ανάδειξη της καλύτερης μεθόδου απόσταξης του θαλασσινού νερού, εντούτοις όλες οδηγήθηκαν σε αποτυχία, γιατί το παραγόμενο νερό προκαλούσε κωλικούς. Τελικά, μόνο κατά το δεύτερο ήμισυ του αιώνα, θα καταστεί εφικτή η παραγωγή πόσιμου γλυκού νερού, η δε εφαρμογή της περιοδικής απολύμανσης των δεξαμενών με χλώριο θα οδηγήσει στην πλήρη εξάλειψη των δυσεντεριών και του τύφου.

Η έναρξη της εφαρμογής του σιδήρου στη ναυπηγική σε αντικατάσταση του ξύλου καθώς και η χρήση συγχρόνων συστημάτων θέρμανσης, εξαερισμού και ηλεκτροφωτισμού στα πλοία θα συμβάλουν στην ανάδειξη καλυτέρων συνθηκών υγιεινής διαβίωσης των ναυτικών.

Το 1822 εφαρμόζεται, για πρώτη φορά, στο γαλλικό πλοίο “Jean Bart” η διάνοιξη «παραφωτίδων», όπως ονομάζονται τα φινιστρίνια στα πλοία, δηλαδή τα πλευρικά «παράθυρα» στα τοιχώματα των πλοίων, με σκοπό τον καλύτερο αερισμό και φωτισμό των διαμερισμάτων και υποφραγμάτων αυτών.

Το 1841 ο Triger θα περιγράψει, για πρώτη φορά, τη «νόσο των δυτών» και δέκα χρόνια αργότερα, στην Υγειονομική Σύσκεψη των Παρισίων, θα θεσπιστούν οι πρώτοι κανόνες για την υγειονομική κατάσταση των πλοίων και την κατάσταση της υγείας των πληρωμάτων και θα επιβληθεί ο υποχρεωτικός εφοδιασμός των πλοίων με «ειδικό ερμάριο φαρμάκων» με οδηγίες χρήσης.
Το 1866 θα επιβληθεί η υποχρεωτική χρήση «σκαφάνδρου» για τις ανάγκες της σπογγαλιείας στο Αιγαίο.
Τη δεκαετία 1850-1860 αρχίζει η ναυπήγηση πλοίων από χάλυβα, ενώ από το 1859 ξεκινά η υποχρεωτική ιατρική εξέταση των ναυτικών και η χορήγηση ναυτικών φυλλαδίων υγείας.
Η εφαρμογή του ευρωπαϊκού διαιτολογίου στη διατροφή των πληρωμάτων των πλοίων του Ιαπωνικού Ναυτικού από τον Takaki το 1884 θα συντελέσει στην εξάλειψη της νόσου Beriberi.
Το 1888 ο Έλληνας καθηγητής της Νευρολογίας Μιχαήλ Κατσαράς, εστιάζοντας τις έρευνές του γύρω από την πρόληψη της «νόσου των δυτών», θα εισηγηθεί τη σταδιακή βραδεία ανάδυση των καταδυομένων και το 1893 ο Diesel κατασκευάζει την ομώνυμη μηχανή εσωτερικής καύσης, παύοντας οριστικά η χρήση του άνθρακα ως καύσιμη ύλη, η οποία θα αντικατασταθεί από το πετρέλαιο, γεγονός που θεωρείται σημαντικός παράγοντας βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσης στα πλοία.


20ος αιώνας
Το 1903 ο διάσημος Καλύμνιος γιατρός Σκεύος Ζερβός περιγράφει, για πρώτη φορά, τη «νόσο των γυμνών σπογγαλιέων» και λίγα χρόνια αργότερα, το 1907, ο Haldane τελειοποιεί τη μέθοδο βραδείας ανάδυσης του Κατσαρά και θα καταρτίζει τους ομώνυμους πίνακές του.
Με την υπογραφή της 2ης Συνθήκης της Γενεύης το 1926 θα απαγορευτεί η αιχμαλωσία και καταστροφή των πλωτών νοσοκομειακών πλοίων, εφόσον δηλωθεί η παρουσία τους πριν την έναρξη των εχθροπραξιών και φέρουν υποχρεωτικά το σήμα του διεθνούς ερυθρού σταυρού. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου όλοι αυτοί οι κανονισμοί καταστρατηγήθηκαν, χαρακτηριστικό δείγμα της απανθρωπιάς του πολέμου.

Η ανακάλυψη της πενικιλίνης από τον Αλέξανδρο Fleming το 1930 και η ευρεία εφαρμογή της από το 1943 και μετά, θα αλλάξει το θολό μέχρι τότε τοπίο της θεραπευτικής αντιμετώπισης των ναυτικών παθήσεων και ατυχημάτων.

Το 1935 ο Ιταλός καθηγητής Guido Guida ιδρύει το Διεθνές Ράδιο-Ιατρικό Κέντρο (CIRM) στη Ρώμη με σκοπό την παροχή ιατρικών συμβουλών με τη βοήθεια ασυρμάτου στα πλοία, τα οποία στερούνταν γιατρού, ανεξαρτήτως εθνικότητας. Η Υπηρεσία αυτή από το 1950 θα επεκταθεί σε όλα τα μικρά νησιά της Μεσογείου και από το 1959 το Κέντρο θα αναπτύξει Τμήμα Ερευνών και θα αναγνωριστεί παγκοσμίως ως φιλανθρωπική οργάνωση. Σήμερα συνεργάζεται με τις περισσότερες χώρες του κόσμου καθώς και με την Ακτοφυλακή των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου η ναυτική ιατρική θα σημειώσει σημαντική πρόοδο.

Σήμερα οι εξελίξεις της ναυπηγικής τέχνης σε συνδυασμό με την έκρηξη της τεχνολογίας έχουν επιφέρει επαναστατικές μεταβολές στα σύγχρονα πλοία. Παρά την τεράστια, όμως, εξέλιξη της ιατρικής επιστήμης και των προόδων που σημειώθηκαν στους τομείς της φαρμακολογίας και της υγιεινής, που ως αποτέλεσμα είχαν τη εξαφάνιση των περισσοτέρων νόσων των ναυτικών, εντούτοις διάφορα νοσήματα είναι αμφίβολο αν θα εκλείψουν οριστικά, λόγω των ιδιαζουσών συνθηκών διαβίωσης, ενώ αναμένεται η εμφάνιση νέων ασθενειών, που ήταν άγνωστες κατά το παρελθόν, όπως νόσοι που προκαλούνται από θορύβους, βλάβες από κύματα Radar καθώς και βλάβες από τη χρήση ατομικών αντιδραστήρων.

Στη χώρα μας, τον Ιούνιο του 2006 υπεγράφη, με κοινή απόφαση των υπευθύνων των υπουργείων Εμπορικής Ναυτιλίας και Υγείας, η τοποθέτηση, για πρώτη φορά, γιατρών στα ακτοπλοϊκά πλοία, η παρουσία των οποίων εξασφαλίζει τη μεγαλύτερη, όσο το δυνατόν, προστασία της υγείας του επιβατικού κοινού, ιδιαιτέρως στις περιπτώσεις που η χρονική διάρκεια του πλου από το ένα λιμάνι στο άλλο είναι μεγάλη.

Ανακεφαλαιώνοντας θα ήθελα να υπενθυμίσω, ότι η ανάπτυξη της ναυτικής ιατρικής ακολούθησε τις προόδους της ναυπηγικής και της ναυσιπλοΐας και είναι άμεσα συνδεδεμένη με τις δύο αυτές παραμέτρους. Η εφαρμογή των σύγχρονων εξελίξεων της ιατρικής συνεπάγεται και τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης στα πλοία και την ελάττωση των κινδύνων της θάλασσας.

ΕΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟ ΔΑΙΜΟΝΙΟ




Bραβεύτηκε το 2007 σε ηλικία μόλις 25 ετών από το αμερικανικό περιοδικό "BusinessWeek" ως ένας από τους καλύτερους νέους επιχειρηματίες της χρονιάς στην Ευρώπη. Έχοντας ξεκινήσει με μόλις 4.000 ευρώ στην τσέπη του, σήμερα, έχει στην ιδιοκτησία του τρεις εταιρίες, ενώ στο πελατολόγιό του καταγράφονται οι "Puma" και "Fila", η ξενοδοχειακή αλυσίδα "Best Western" και ο αερομεταφορέας "Velvet Airlines".

Ο 28χρονος σήμερα Θωμάς Μυλωνάς, έχει επιλέξει ως έδρα της επιχείρησής του την Ολλανδία. Ο λόγος είναι προφανής και έχει να κάνει με τα γρανάζια της γραφειοκρατίας στη χώρα μας, καθώς στο Άμστερνταμ, χρειάστηκε ούτε λίγο, ούτε πολύ, περίπου 25 λεπτά για να κάνει έναρξη των επιχειρηματικών του δραστηριοτήτων.

Στα 18 του χρόνια, ο Θωμάς Μυλωνάς είδε τα όνειρά του να παίρνουν έναν άλλο δρόμο από αυτόν που ο ίδιος είχε σχεδιάσει. Έχοντας δηλώσει ως σχολή αρεσκείας του στις πανελλαδικές εξετάσεις το Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών ΕΜΠ στην Αθήνα, η επιτυχία του να περάσει μεν, αλλά στην αντίστοιχη σχολή της Κρήτης, μετρίασε τη χαρά του.

Ο ίδιος πήρε το δρόμο για την Κρήτη, προκειμένου να γραφτεί στη σχολή, ωστόσο, βρέθηκε στην... Ιταλία. Σπούδασε στο La Sapienza και η εξέλιξή του ήταν ταχεία. Στα 21 του δούλευε στη Fila, ως footware designer, στα 23 του ίδρυσε την εταιρία design "Dot Kite", η οποία σήμερα διατηρεί γραφεία σε Άμστερνταμ, Ρώμη και Αθήνα, ενώ κατέχει την εισαγωγική κυρίως ιταλικών κρασιών και ελληνικού ελαιολάδου "Loggia Import" και την επενδυτική "Crux Group", η οποία χρηματοδοτεί ... καλές νέες ιδέες.

ΠΗΓΗ: http://ellines.com/userpage.php?page_id=180&lang_id=3