Πριν κάτι χρόνια σε μια μακρινή χώρα με ένδοξο και ηρωικό παρελθόν, η λέξη και μόνο «δημοσιογράφος» προκαλούσε θαυμασμό και ήταν ένα κίνητρο σε νέους και στόχος για μια σταδιοδρομία όχι για τις υλικές της απολαβές, όσο για την αίγλη
που δημιουργούσε στους καταξιωμένους χειριστές της γλώσσας.
Ήταν τότε που η ζήτηση των εφημερίδων ήταν αποτέλεσμα του ποιος έγραφε στη κάθε μία από αυτές.
Ο κόσμος γνώριζε ποιος έγραφε τι, ποιος είχε «καλή πένα» και αγόραζε την εφημερίδα του για να ενημερωθεί αξιόπιστα και να συμμεριστεί την άποψη του ινδάλματός του.
Όπως π.χ. στην Ελλάδα ο Δημήτρης Ψαθάς με τα υπέροχα χρονογραφήματά του στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ».
Οι εποχές πέρασαν, πολιτεύματα άλλαξαν και κυρίως με την επέκταση της ηλεκτρονικής ενημέρωσης (διάβαζε τηλεόραση) άνθρωποι άσχετοι, φιλόδοξοι, αδαείς, με ανεπαρκή μόρφωση και ακόμα λιγότερες γραμματικές γνώσεις εκμεταλλευόμενοι την μειωμένη εκδοτική δραστηριότητα, βρήκαν «πεδίο δόξης λαμπρόν» και αυτοχρίστηκαν δημοσιογράφοι, μόνο που τώρα αυτοί από τότε και μέχρι σήμερα δεν είχαν «πένα» να χειριστούν παρά ένα μαρκούτσι που λέγεται μικρόφωνο με καλώδιο ή χωρίς, αμολήθηκαν στους δρόμους για να καταγράφουν γεγονότα με λεξιλόγιο πενιχρό, άστοχο και ενίοτε σαρδαμικό.
Από τότε η λέξη «δημοσιογράφος» έχασε το νόημά της αφού οι περισσότεροι από αυτούς δεν γνώριζαν καν τους στοιχειώδεις κανόνες γραμματικής και συντακτικού.
Επίσης από τότε άλλαξαν και οι στόχοι και οι επιδιώξεις. Οι φιλοδοξίες ακολούθησαν το ρεύμα της εποχής και την πτώση των αξιών και όλοι αυτοί έμαθαν την τέχνη της «αρπαχτής».
«Δημοσιογράφοι» απαρνήθηκαν τον τιμητικό τίτλο και έγιναν «εκδότες».
Πλευρίζοντας μωροφιλόδοξους πολιτικούς ή ματαιόδοξους και ύποπτων επιδιώξεων επιχειρηματίες, άρχισαν να εισπράττουν από παντού, από ένα, δύο, τρία Υπουργεία, κανάλια κρατικά και ιδιωτικά, εφημερίδες, επιχειρήσεις (άλλοτε γλύφοντας και άλλοτε εκβιάζοντας) έγιναν μεγάλοι και τρανοί.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που ακόμα και σήμερα ενώ ακούμε διαρκώς για λίστες διαπλεκομένων δημοσιογράφων, ποτέ δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας ονόματα.
Γιατί?? Γιατί όλοι από το σινάφι γνωρίζουν. Γνωρίζουν όλοι για όλους. Και όλοι καλύπτουν όλους καθώς αν ανοίξει το καπάκι του βόθρου θα ξεχειλίσουν τα βοθρολύματα. Τότε η μπόχα που θα απλωθεί θα καλύψει τον εναέριο χώρο της χώρας και όχι μόνο.
Έτσι η λέξη «δημοσιογράφος» και ό,τι αυτή σημαίνει απαξιώθηκε, κατάντησε σχεδόν βρισιά, και ντροπή σ αυτούς που τη συνεχίζουν ακολουθώντας την παλιά καλή και έντιμη συνταγή.
Είναι και αυτά σημεία των καιρών και συμβάλλουν στην γενική κρίση που ζούμε τόσο την οικονομική όσο και των ηθικών και άλλων αξιών.
που δημιουργούσε στους καταξιωμένους χειριστές της γλώσσας.
Ήταν τότε που η ζήτηση των εφημερίδων ήταν αποτέλεσμα του ποιος έγραφε στη κάθε μία από αυτές.
Ο κόσμος γνώριζε ποιος έγραφε τι, ποιος είχε «καλή πένα» και αγόραζε την εφημερίδα του για να ενημερωθεί αξιόπιστα και να συμμεριστεί την άποψη του ινδάλματός του.
Όπως π.χ. στην Ελλάδα ο Δημήτρης Ψαθάς με τα υπέροχα χρονογραφήματά του στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ».
Οι εποχές πέρασαν, πολιτεύματα άλλαξαν και κυρίως με την επέκταση της ηλεκτρονικής ενημέρωσης (διάβαζε τηλεόραση) άνθρωποι άσχετοι, φιλόδοξοι, αδαείς, με ανεπαρκή μόρφωση και ακόμα λιγότερες γραμματικές γνώσεις εκμεταλλευόμενοι την μειωμένη εκδοτική δραστηριότητα, βρήκαν «πεδίο δόξης λαμπρόν» και αυτοχρίστηκαν δημοσιογράφοι, μόνο που τώρα αυτοί από τότε και μέχρι σήμερα δεν είχαν «πένα» να χειριστούν παρά ένα μαρκούτσι που λέγεται μικρόφωνο με καλώδιο ή χωρίς, αμολήθηκαν στους δρόμους για να καταγράφουν γεγονότα με λεξιλόγιο πενιχρό, άστοχο και ενίοτε σαρδαμικό.
Από τότε η λέξη «δημοσιογράφος» έχασε το νόημά της αφού οι περισσότεροι από αυτούς δεν γνώριζαν καν τους στοιχειώδεις κανόνες γραμματικής και συντακτικού.
Επίσης από τότε άλλαξαν και οι στόχοι και οι επιδιώξεις. Οι φιλοδοξίες ακολούθησαν το ρεύμα της εποχής και την πτώση των αξιών και όλοι αυτοί έμαθαν την τέχνη της «αρπαχτής».
«Δημοσιογράφοι» απαρνήθηκαν τον τιμητικό τίτλο και έγιναν «εκδότες».
Πλευρίζοντας μωροφιλόδοξους πολιτικούς ή ματαιόδοξους και ύποπτων επιδιώξεων επιχειρηματίες, άρχισαν να εισπράττουν από παντού, από ένα, δύο, τρία Υπουργεία, κανάλια κρατικά και ιδιωτικά, εφημερίδες, επιχειρήσεις (άλλοτε γλύφοντας και άλλοτε εκβιάζοντας) έγιναν μεγάλοι και τρανοί.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που ακόμα και σήμερα ενώ ακούμε διαρκώς για λίστες διαπλεκομένων δημοσιογράφων, ποτέ δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας ονόματα.
Γιατί?? Γιατί όλοι από το σινάφι γνωρίζουν. Γνωρίζουν όλοι για όλους. Και όλοι καλύπτουν όλους καθώς αν ανοίξει το καπάκι του βόθρου θα ξεχειλίσουν τα βοθρολύματα. Τότε η μπόχα που θα απλωθεί θα καλύψει τον εναέριο χώρο της χώρας και όχι μόνο.
Έτσι η λέξη «δημοσιογράφος» και ό,τι αυτή σημαίνει απαξιώθηκε, κατάντησε σχεδόν βρισιά, και ντροπή σ αυτούς που τη συνεχίζουν ακολουθώντας την παλιά καλή και έντιμη συνταγή.
Είναι και αυτά σημεία των καιρών και συμβάλλουν στην γενική κρίση που ζούμε τόσο την οικονομική όσο και των ηθικών και άλλων αξιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου