Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ



Η σύγχρονη «ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ» συνδέεται στενά με το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης. Οι καταστάσεις αυτές δεν είναι πρωτόγνωρες για τα παγκόσμια Ιστορικά δεδομένα, βέβαια η κάθε νέα μορφή έχει και το στοιχείο της Ιστορικής μοναδικότητας. Δεν σημαίνει όμως αυτό πως δεν ισχύουν οι κλασσικοί κανόνες της πολιτικής οικονομίας. Η «εξέλιξη» * του ανθρώπινου πολιτισμού είναι συνεχής. Ενίοτε είναι και οπισθοδρομική από το κάψιμο της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας. έως τον τελευταίο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά μάλιστα από τον Παγκόσμιο Πόλεμο σίγουρα ΚΑΙ τότε δημιουργήθηκε μια «ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ».

Ουσιαστικά τότε χωρίστηκε κοντολογίς σε δύο στρατόπεδα ο κόσμος. Η Ελλάδα ήταν τυχερή και οι τότε ή κατοπινοί σύντροφοι του κ. Βελουχιώτη άτυχοι. Ας ελπίσουμε πως αυτή η παράδοση θα συνεχιστεί και στο μέλλον…

Δυστυχώς προέκυψαν στη συνέχεια της Ιστορίας δύο αρνητικοί παράγοντες, ενάντια στη χώρα μας, που την έφεραν και κατά καιρούς αλλά ιδιαίτερα τώρα σε δυσμενέστατη θέση.
1) Ο πρώτος παράγοντας ήταν και είναι η ΑμερικανόΒρετανική συμμαχία όπου κοντολογίς παρενέβαινε και ουσιαστικά διοικούσε την Ελλάδα εξ αποστάσεως(;) Σωτήριος μεν στην κατοχή και τον εμφύλιο, καταστροφικός στα επόμενα ως και σήμερα χρόνια. Η πραγματικότητα είναι πως κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό αυτοί ουσιαστικά μας κυβερνούσαν και μας κυβερνούν ως και σήμερα. Σήμερα όμως που ο κόσμος αλλάζει ταχύτερα απ΄ότι πριν, την προηγούμενη πενηνταετία, προφανώς, κρίνουν οι επικυρίαρχοί επιβήτορες μας, πως πρέπει να μεταχειριστούν «διαφορετικά» το πιόνι που κατ’ εκείνους ονομάζεται «Greece».

Αυτό το «διαφορετικά» είναι που καίει κυριολεκτικά εμάς ως Έλληνες.

Αυτό το «διαφορετικά» είναι η «ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ» για εμάς.

Και αυτή η «ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ» όπως βαίνει σχεδιασμένα να υλοποιηθεί θα είναι και η καταστροφή μας ως έθνος και ως κράτος. Δεν θα είμαστε απλώς τα «πράγματα» αλλά κυριολεκτικά τα πιθανώς και σφαγιασμένα θύματα.

Τούτο το «επιτυχές» εγχείρημα (για τους πολιτικούς επιβήτορες μας) φυσικά δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί τόσο εύκολα εάν δεν υφιστάμεθα και τον δεύτερο αρνητικό παράγοντα.
2) Ο δεύτερος παράγοντας είναι ο «δικός μας» κακός εαυτός. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, μια χρονική γενιά μόνο δηλαδή χρειάστηκε, να αλλοτριωθεί δραματικά ένα μεγάλο κομμάτι του Ελληνικού λαού και η Ελληνική του συνείδηση. Το «Τσοβόλα δώστα όλα» ίσως για τον Ιστορικό του μέλλοντος θα είναι το εναρκτήριο σύνθημα καταγραφής του γεγονότος αυτού. Η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι χαλαρά ένα κράτος πλουσιότερο και από την Ελβετία ! Η ομορφιά της και οι φυσικοί πόροι της γνωστοί. Τι έγινε όμως στη πραγματικότητα ; Ένα όργιο ληστροκρατείας (όχι απλώς διασπάθισης) του Δημόσιου χρήματος. Ένας μεγάλος αριθμός «νομιμοποιηθέντων» και «νομίμων» συμμοριών συνελλήνων έγιναν συνένοχοι στην καταλήστευση αυτής της χώρας και ταυτόχρονα, μια και το ένα φέρνει και το άλλο, της πλήρους ηθικής και λογικής αποδόμησης της.

Πώς τα κατάφεραν και μας έφτασαν έως εδώ;
  • Λαδώνοντας κυριολεκτικά αλλά και ανήθικα, ένα μεγάλο κομμάτι του Ελληνικού λαού. Σα να μην έφτανε αυτό βγήκε και ένας από τους πρωτεργάτες του φαινομένου αυτού και ενοχοποίησε μετά, όλον το Λαό δηλώνοντας «μαζί τα φάγαμε». Αφού τη χρεοκόπησαν το ρίξανε μετά σε σκληρότερα «ναρκωτικά», ήτοι μνημόνια, και το ΝΕΟΤΑΞΙΚΟ μέλλον αβέβαιο..
  • Ταυτόχρονα αφήσανε την Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι στα σύνορα της. Με έννοιες δήθεν πολυπολιτισμικότητας κατάφεραν να κινδυνεύει άμεσα η χώρα αυτή στα αμέσως επόμενα χρόνια, να Ισλαμοποιηθεί, ειδάλλως να γίνει Ρουάντα ή και χειρότερα.
Γιατί το κάνουν αυτό ;

Θυσιάζουν την Ελλάδα για να διαλύσουν οικονομικά, πολιτικά αλλά ακόμα και ηθικά την όποια επιχειρούμενη Ευρωπαϊκή ένωση.

Μια οικονομικά αλλά ίσως ακόμη και στρατιωτικά (πιστέψτε μας ένας οργανωμένος Ευρωστρατός και υποχρεωμένος θα είναι να φυλά καλύτερα κάποιες γκρίζες ζώνες, σύνορα αλλά και να συμπεριφέρεται καλύτερα από Παπουτσήδες εντολολήπτες και εντολοδόχους) ενωμένη Ευρώπη (που θα κρατά όμως τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά και την εθνική ανεξαρτησία του εκάστοτε κράτους μέλους της) είναι αντίθετη στα δικά Τους Νεοταξικά σχέδια επικυριαρχίας του πλανήτη.

Η Ευρωπαική ένωση έχει αυτή τη στιγμή πληθωρισμό μόνο 2% (συμπεριλαμβανομένων και των χρεωμένων –προβληματικών χωρών). Η Αμερική με «μόνο» 15 τρις δημοσιονομικό έλλειμμα έχει καταφέρει και έχει στρέψει το ενδιαφέρον με την βοήθεια πάντα των δικών της «οίκων αξιολόγησης» στην «Ευρωπαϊκή κρίση». Παρ’ ολ αυτά σε σχέση με τους απέναντι της «Δυτικούς», η Ευρώπη έχει ισχυρότερη οικονομία. Άλλο όμως πράγμα η πραγματικότητα και άλλο οι εντυπώσεις. Και για να κερδίσουν επικυριαρχία αλλά και εντυπώσεις…

Επέλεξαν, λοιπόν εμάς ως Δούρειο Ίππο ή κερκρόπορτα.

Δυστυχώς ούτε η Ευρώπη συμπεριφέρεται εδώ σωστά. Η πολιτική της απέναντι μας είναι ήξεις αφίξεις.

Συναινεί αυτή τη στιγμή η Ελλάδα να είναι στον αναπνευστικό σωλήνα με δύο μελλοντικά σενάρια :
Ι) Να της αφαιρέσουν όλα τα λειτουργικά της όργανα και να την ενταφιάσουν με κηδεία ή χωρίς. Αυτό θα το κάνουν Και οι Ευρωπαίοι «σύμμαχοι» μας όταν νομίσουν ότι θωρακίστηκαν επαρκώς.
ΙΙ) Να επιχειρήσουν ανάνηψη ουσιαστική, και έτσι η χώρα μας να σωθεί.
Το μέλλον θα δείξει και τη μοίρα μας. Γιατί όμως μοίρα μας** ; Γιατί έχουμε ανίκανους πολιτικούς όπου θα έδιναν έστω και μια ύστατη μάχη σωτηρίας της Πατρίδας μας, προωθώντας τις καλύτερες δυνατές λύσεις και έως και θυσιαζόμενοι γι’ αυτές. Αντί αυτού όλοι τους σχεδόν, συνεχίζουν με ανούσια πασαλείμματα ή καταστροφικά κατά το μάλλον ή ήττον νομοσχέδια, το άχαρο και ανούσιο έργο τους, σα να μη τρέχει τίποτα. Δανεικά είναι όλα αυτά και θα μας ξαναχτυπήσουν την πόρτα. Ανάλογα και με την περίσταση είτε υπό τη μορφή ΔΝΤ είτε υπό την μορφή Χάρου.

Γιατί αν κάτι εμείς πρέπει και ίσως μπορούμε να αλλάξουμε ως Έλληνες δεν είναι τη συμπεριφορά και τον χαρακτήρα του κ. Ομπάμα ή του κ. Κάμερον (και όσους βρίσκονται από πίσω τους), αλλά τον δικό μας «κακό εαυτό». Συνάμα να απομονώσουμε τους πάσης φύσεως αναρχοκομουνιστές διεθνιστές που αυτοί πάντοτε ήταν είναι και θα είναι εραστές μιας οποιασδήποτε «ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ» αρκεί να διαλυθεί η Ελλάδα ! Έτσι μόνο μπορούμε να είμαστε θωρακισμένοι σε όποιας φύσεως κακόβουλη για το Έθνος και Κράτος ενέργεια που μας έρχεται από τα έξω και ονομάζεται ακόμα και «ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ». Τα υπόλοιπα ίσως είναι και κουβέντες για μια απροσδιόριστη και θανάσιμα επικίνδυνη πλέον χρονοτριβή διαδικασία αν όχι περαιτέρω οπισθοδρόμηση.
* Με τον όρο εξέλιξη δεν εννοούμε τίποτε το θετικό ή αρνητικό. Εννοούμε πως με το πέρασμα του χρόνου ο ανθρώπινος πολιτισμός γενικά και ειδικά μεταβάλλεται, μετουσιώνεται ή απλώς αλλάζει ουσιαστικά χαρακτηριστικά, περιγραφής του φαινομένου.

** Επιπρόσθετα, η μοίρα μας είναι σίγουρα προδιαγεγραμμένη εάν έχουμε την ατυχία ως μικρό και αδύναμο σχετικά κράτος, σε σχέση με τον παγκόσμιο χάρτη δυνάμεων, να επιλέξουμε αλυτρωτικές συμμαχίες. Αναγκαστικά χρειαζόμαστε συμμαχίες που θα προσβλέπουν στη σωτηρία του Έθνους και Κράτους. Δεν θα έχουν το στοιχείο της μονιμότητας. Απλώς, πάντα σε πολιτική επιφυλακή και ότι βοηθά στην σωτηρία μας είναι συζητήσιμο και πιθανόν υλοποιήσιμο. Ότι όχι, φυσικά και εκ των προτέρων απαράδεκτο. Έως τώρα πάντως, η «ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ» που πάνε να μας επιβάλλουν είναι και καταστροφική αλλά και απαράδεκτη. Σωστή αντίδραση στο φαινόμενο αυτό από πουθενά δεν βλέπουμε όμως, ούτε από τους κυρίους πολιτικούς μας, αλλά ούτε και από το σύνολο του Ελληνικού Λαού…


Σάββατο 30 Ιουλίου 2011

O ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

Ίων Δραγούμης (μια βιογραφία)

«Λευκή ας βαλθεί όπου έπεσες κολώνα – πως έπεσες γραφή να μην το λέει – λευκή με της πατρίδας την εικόνα μόνο εκείνη ταιριάζει να σε κλαίει, βουβή, μαρμαρωμένη να σε κλαίει».

Κωστής Παλαμάς

(για τα 91 χρόνια από την άνανδρη δολοφονία του)
Ο Ίων Δραγούμης γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1878. Ήταν γιος του Στέφανου Δραγούμη που διετέλεσε πρωθυπουργός μετά το κίνημα του 1909 στο Γουδί. Η οικογενειακή καταγωγή του ήταν από το Βογάτσικο της Μακεδονίας. Σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο της Αθήνας και το 1899 μπήκε στο διπλωματικό σώμα. Ήδη από τα πρώτα του χρόνια έρχεται σε επαφή με την φιλοσοφία και την ιστορία, αποκτώντας βάθος και πνευματική ευαισθησία. Νωρίτερα, στον ατυχή πόλεμο του 1897 είχε πολεμήσει ως εθελοντής. Υπηρέτησε ως προξενικός υπάλληλος στο Μοναστήρι, στον Πύργο και στην Φιλιππούπολη της Βουλγαρίας. Στην θητεία του αυτή στα ελληνικά προξενεία, υπήρξε ηγετική μορφή του μακεδονικού αγώνος, οργανωτής και εμψυχωτής του. Ο Παύλος Μελάς ήταν σύζυγος της αδερφής του. Με τον τίμιο θάνατο του, ο Ίων δημοσιεύει το πιο γνωστό έργο του, το «Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα» χρησιμοποιώντας ψευδώνυμο. Το βιβλίο τάραξε συθέμελα την τότε λιμνάζουσα ελληνική κοινωνία, που αμέσως στρατεύτηκε στον σκοπό. Αμέσως το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών τον μετέθεσε σε πρεσβεία εκτός των Βαλκανίων.
48c153d8a409c973478db3769aa3c366 Ίων Δραγούμης (μια βιογραφία) 
Νίκος Καζαντζάκης
χρώματα την προτεραιότητα του πολιτισμικού έθνους σε σχέση με το φυλετικό και στηλιτεύει την προγονοπληξία και τον λογιοτατισμό, καταλήγοντας σε πρακτικές πολιτιστικές προτάσεις για τον νέο ελληνισμό που πίστευε ότι αναδυόταν.
Απεχθανόταν την εισαγόμενη βαυαρική κρατική οργάνωση, τον λογιοτατισμό με την καθαρεύουσα και την στείρα αρχαιολαγνία. Ήταν ο ίδιος από τα ιδρυτικά στελέχη του «Εκπαιδευτικού Ομίλου», ενός σημαντικού συλλόγου δημοτικιστών. Στον λογιοτατισμό έβλεπε μια ακινησία, μια άρνηση για το νέο, για ζωή. Τον φανταζόταν σαν ένα ανάχωμα στην βιταλιστική αναγέννηση του έθνους για την οποία εργαζόταν. Επιθυμούσε την οργάνωση των Ελλήνων σε Κοινότητες – θεσμό κατεξοχήν ελληνικό – θεωρώντας ότι το κράτος που φροντίζει για όλες τις ανάγκες των πολιτών καταστρέφει τις δημιουργικές του δυνάμεις. «Το υγιές κύτταρο του ελληνισμού είναι οι κοινότητες. Η δραστηριοποίηση τους θα αποκεντρώσει το υδροκεφαλικό αθηναϊκό κράτος, που αγνοεί της ανάγκες της περιφέρειας. Πρέπει να δοθούν αυξημένες αρμοδιότητες στις κοινότητες για να ανθήσει παντού ο ελληνισμός και να αποφευχθεί ο συγκεντρωτισμός και ο κοσμοπολιτισμός των αστικών κέντρων», υποστήριζε ο Ίων.
Συνδεόταν με προσωπική φιλία με τον Περικλή Γιαννόπουλο, έναν μεγάλο στοχαστή και οπλίτη του ελληνισμού, του οποίου την αυτοκτονία διαισθάνθηκε (σύμφωνα με τα γραπτά του ημερολογίου του). Ήταν επίσης φίλος με τον Νίκο Καζαντζάκη με τον τελευταίο να τον απαθανατίζει σε πολλά έργα του. Στη συνέχεια, λίγο πριν την έναρξη του Ά παγκοσμίου πολέμου, επανέρχεται στα καθήκοντα του υπηρετώντας στις Πρεσβείες της Βιέννης, του Βερολίνου και της Πετρούπολης. Όλες του οι αναφορές στην κυβέρνηση είναι φιλο-ανταντικες προτρέποντας για ένταξη στην συμμαχία κατά των Κεντρικών Αυτοκρατοριών. Το 1914 τηλεγραφεί από την Πετρούπολη στον Βενιζέλο προτρέποντας για την συμμετοχή των Ελλήνων στην εκστρατεία στα Δαρδανέλια, φοβούμενος πιθανή κάθοδο των Ρώσων στην Πόλη.
34 Ίων Δραγούμης (μια βιογραφία)
Αρχές του 1915 παραιτήθηκε από τη θέση του προξένου όταν του ζητήθηκε να συμμετάσχει στις διαπραγματεύσεις που αφορούσαν την ανταλλαγή πληθυσμών – Τούρκων της Μακεδονίας με Έλληνες της Μικράς Ασίας (κάτι που θεωρούσε απαράδεκτο) και κατεβαίνει ως υποψήφιος ανεξάρτητος βουλευτής, χωρίς πολιτική στήριξη και χρήματα. Στο ημερολόγιο του, περιγράφει την τραγελαφική προεκλογική του εκστρατεία, όταν περιόδευε στην Φλώρινα και δεν ερχόταν κανείς να τον ακούσει να μιλάει. Αρχικά αποτυγχάνει στις εκλογές όμως στις επαναληπτικές τοπικές στις 31 Μαΐου 1915 εκλέγεται ανεξάρτητος βουλευτής Φλώρινας. Στις δεύτερες εκλογές του 1916 επίσης εκλέγεται με όλο τον συνδυασμό του, καθώς οι Βενιζελικοί, ως γνωστόν, απείχαν. Αυτή την εποχή γράφει το όμορφο βιβλίο του «Σαμοθράκη», με αφορμή την επίσκεψη του στο όμορφο νησί, όπου πραγματεύται τα χνάρια του Ελληνισμού στην Ελληνική ύπαιθρο.
Το 1916 εκδίδει το περιοδικό «Πολιτική Επιθεώρησις». Με τιμιότητα και γενναιότητα πρέσβευσε τις ιδέες του και στην βουλή των εκλογών του 1916, αλλά και στην βουλή-οπερέτα των «Λαζάρων» (με βασιλικά διατάγματα ακυρώθηκαν οι εκλογές του 1916 και επανήλθε η προηγούμενη βουλή χωρίς εκλογές!!!), όπου αψηφώντας την παρουσία των Βενιζελικών μπράβων στα κοινοβουλευτικά θεωρεία, στηλίτευε και ήλεγχε την αυταρχική Βενιζελικη πολιτική. Το 1917 δημοσιεύει βαρυσήμαντο άρθρο στην «πολιτική επιθεώρηση» όπου κατακρίνει με δριμύτητα την Βενιζελικη πολιτική. Συγκεκριμένα αποδοκίμαζε όλες τις Βενιζελικες ενέργειες που είχαν ουσιαστικά αναστείλει την εθνική κυριαρχία, γεμίζοντας Αθήνα και Θεσσαλονίκη με αποικιακά στρατεύματα. Το άρθρο προκάλεσε αίσθηση και κάποιοι αντιβενιζελικοι αναθάρρησαν. Έτσι ο Ύπατος Αρμοστής της Γαλλίας στην Ελλάδα Σαρλ Ζονάρ τον συμπεριέλαβε στην λίστα με τους πολιτικούς που εξόρισε το Βενιζελικο καθεστώς στην Κορσική. Έτσι με μια αυταρχική και αψυχολόγητη ενέργεια ο Βενιζελισμος έκανε «δώρο» στους βασιλόφρονες μια ανεξάρτητη και ειλικρινή φωνή που θα μπορούσε να αποτελέσει μια γέφυρα συνεννόησης ανάμεσα στους δυο κόσμους. 
Όπως αναφέρθηκε, ο Δραγούμης υπήρξε πολιτικός αντίπαλος του Βενιζέλου αλλά όχι με τη στενή έννοια του όρου. Είχε μια διαφορετική θεώρηση για το παρόν και το μέλλον του Ελληνισμού,
44 Ίων Δραγούμης (μια βιογραφία)
Νεότουρκοι
διαφορετική από την στενή εδαφική, λυτρωτική βενιζελικη Μεγάλη Ιδέα. Το πολιτικό του Όνειρο όπως το εξέφρασε στο μνημειώδες έργο του «όσοι ζωντανοί» που το συνέγραψε κατά την παραμονή του στην Πόλη, βρισκόμενος υπό την επήρεια της επανάστασης των Νεότουρκων, ήταν μια βαλκανική ομοσπονδία Ελλάδος-Τουρκίας με ηγέτη την Ελλάδα. Αυτή η ομοσπονδία θα αποτελούσε ανάχωμα στην κάθοδο των Σλάβων κατά των οποίων η απέχθεια του Ίωνα είχε ενταθεί από τον Μακεδονικό Αγώνα. Οι Έλληνες της διασποράς ζούσαν ανάμεσα σε πολυπληθέστερους λαούς και μόνο με τον πόλεμο θα τους έδιωχναν αυτούς από τον τόπο τους. Πρώτιστο μέλημα του Δραγούμη να διατηρηθούν οι ελληνικές παροικίες στα Τουρκοκρατούμενα εδάφη και η Ελλάδα να προσπαθήσει να αναπτύξει την άμυνά της προς το βορρά. Η ομοσπονδία αυτή θ’ άρχιζε από την Αδριατική θάλασσα και θα έφτανε ως τη Συρία. Επεδίωκε μ’ αυτόν τον τρόπο ο Ελληνισμός να παραμείνει στις εστίες του κυριαρχώντας πολιτισμικά στην Ανατολή Ο Δραγούμης περιέγραψε ξεκάθαρα το όραμα του Νέου Ελληνισμού. Ήθελε ο νεοελληνικός πολιτισμός να βασισθεί στη γλώσσα, στα έθιμα, στον τρόπο ζωής του απλού ελληνικού λαού ώστε να μεγαλουργήσει και πάλι. Το Ανατολικό Κράτος όμως που ονειρεύονταν ο Δραγούμης με την πολιτιστική κυριαρχία των Ελλήνων έμεινε απλώς ως σκέψη. Οι Έλληνες και οι Τούρκοι είχαν επιλέξει το δρόμο της σύγκρουσης και της εθνικής εκκαθάρισης.
Η παραμονή του Ίωνα στο Αιάκειο της Κορσικής είχε αρχικά ευεργετικά αποτελέσματα στον ίδιο. Ήταν ένα διάλειμμα, σε μια ζωή που έτρεχε, ήταν μια ευκαιρία για ανασυγκρότηση, για περίσκεψη. Καρπός πνευματικός αυτής της περιόδου είναι το τελευταίο του έργο «Σταμάτημα».
5 Ίων Δραγούμης (μια βιογραφία)
Αλλά και στο Αιάκειο δεν έμεινε αργός πολιτικά. Απέστειλε στις Βερσαλίες το 1918 ένα υπόμνημα στις δυνάμεις τις Αντάντ υποδεικνύοντας όλες τις υπηρεσίες που πρόσφεραν οι Βασιλικές κυβερνήσεις στην Αντάντ πριν την επιβολή της Βενιζελικης Δικτατορίας. Το κείμενο αυτό πείθει για δυο πράγματα. Το πρώτο είναι η αδιαμφισβήτητη πολιτική οξύνοια και διαύγεια που διέκρινε τον Ίωνα Δραγούμη. Το δεύτερο είναι ότι πολιτικά πλέον, είχε εναγκαλιστεί την γουναρική παράταξη. Προς το τέλος της παραμονής του, η νοσταλγία για την πατρίδα, και η έλλειψη δραστηριότητας τον έχουν τσακίσει όπως φαίνεται και από τα «φύλλα ημερολογίου» του. Το 1919 οι βενιζελικοι τον εκτόπισαν μόνο του στη Σκόπελο υπό απάνθρωπες συνθήκες. Του αρνήθηκαν ακόμα και να κατέβει στον Πειραιά από το πλοίο να χαιρετίσει τον γηραιό πατέρα του. Στη Σκόπελο τον βρήκε η είδηση ότι ο Ελληνικός στρατός αποβιβάστηκε στη Σμύρνη το 1919. «Ρωτώ, μπορούσε ο ελληνισμός ν’ ακολουθήσει δυο δρόμους; Ή τη διατήρηση της Τουρκίας και την καλυτέρεψη της ζωής των Ελλήνων εκεί ή την πολιτική της προσθήκης κομματιών της Τουρκίας στην Ελλάδα: (ή την αυτονόμηση των ελληνικών περιφερειών της Τουρκίας);»
Επιστρέφοντας από την Σκόπελο μετά την «μεγαλόψυχη» Βενιζελικη αμνηστία, ο Ίων δραστηριοποιήθηκε στην αντιπολίτευση. Εξέδωσε εκ νέου το περιοδικό του, ασκώντας δριμύτατη κριτική στους Βενιζελικούς. Το τέλος όμως ήταν κοντά. Στις 31 Ιουλίου 1920 (παλαιό ημερολόγιο) ο Ίων Δραγούμης
61 Ίων Δραγούμης (μια βιογραφία)
συλλαμβάνεται και εκτελείται στο κέντρο της Αθήνας (επί της οδού Βασιλίσσης Σοφίας, απέναντι από το σημερινό ξενοδοχείο Χίλτον) από βενιζελικα τάγματα ασφαλείας. Μερικές ώρες νωρίτερα είχε γίνει γνωστή η δολοφονική απόπειρα εναντίον του Βενιζέλου στο Παρίσι που μόλις είχε υπογράψει τη Συνθήκη των Σεβρών από δυο απότακτους αξιωματικούς. Η δολοφονία του ήταν εν ψυχρώ. Πέθανε όρθιος, στημένος στα 10 βήματα από τα βενιζελικα ντουφέκια, χωρίς να τον δέσουν. Έμεινε εκεί οικειοθελώς με γενναιότητα και πλήρωσε με την ζωή του, αυτός ο μετριοπαθής, το νόμισμα των φανατικών. Η δολοφονία πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων, ενώ ο Βενιζέλος εξέφρασε την βαθιά του λύπη και οδύνη. Η άνανδρη δολοφονία συγκλόνισε την ελληνική καλλιτεχνική ψυχή, ενώ ο Παλαμάς και ο Σικελιανός συνέθεσαν ελεγείες για το δραματικό γεγονός.
Η ιδέα του Έθνους συγκινούσε σφοδρά τον Δραγούμη. Μαζί με τον εαυτό του είναι τα μοναδικά ζωντανά πράγματα για τον άνθρωπο που μονάχα μαζί τους υπάρχουν όλα τ’ άλλα. Η εθνική πίστη, η αγάπη προς το έθνος ξεπερνάει κάθε άλλο δυνατό προσωπικό συναίσθημα. Είναι μεγαλύτερη ακόμα και από την αγάπη προς την οικογένεια. Εκτός από την εθνική πίστη, ο ίδιος βαδίζει σε υπαρξιστικά βήματα στις προσωπικές του αναζητήσεις. Ζητά πολλά από τον εαυτό του, ενώ παράλληλα ασκεί δριμύτατη αυτοκριτική. Μας παρουσιάζεται γεμάτος αντιφάσεις. Πότε σημαιοφόρος της εθνικής προσπάθειας πότε ουραγός, σε απομόνωση. Όρμησε στην ζωή αδιαφορώντας για κινδύνους και ψευτο-επισημότητες.
Απλά τελειώνοντας θα παρατηρούσα ότι ο Ίων Δραγούμης δεν συμβιβάσθηκε, δεν βολεύτηκε, όπως εύκολα θα μπορούσε να κάνει. Γιος πρώην πρωθυπουργού, με κοινωνικά υψηλές γνωριμίες, και με αδιαμφισβήτητες ικανότητες, με ένα «καλό» γάμο θα μπορούσε να λύσει για πάντα το οικονομικό πρόβλημα που τον ταλάνιζε ως την τελευταία μέρα της ζωής του και να αναδειχθεί σε ηγετική μορφή των αντι-βενιζελικων που χρειάζονταν τότε τέτοια στελέχη. Δεν το έκανε. Εγκατέλειψε τα σαλόνια, για τα βουνά της Μακεδονίας, έμεινε ρομαντικός, επεδίωξε τον πραγματικό έρωτα σαν μια χίμαιρα, πολιτεύτηκε ανεξάρτητος, χωρίς ποτέ τελικά να πλησιάσει το περιβάλλον του Βασιλιά.
73 Ίων Δραγούμης (μια βιογραφία)
Ι. Β. Δ

Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ



του Γιωργου Δελαστικ

Δάκρυσε όλη η Ευρώπη, όλος ο κόσμος για τα δεκάδες θύματα του ανθρωπόμορφου τέρατος Αντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ, του Νορβηγού ακροδεξιού δολοφόνου. Εκατοντάδες χιλιάδες Νορβηγοί βγήκαν στους δρόμους για να συνοδεύσουν με βουνά ολόκληρα από κόκκινα και λευκά τριαντάφυλλα και άλλα λουλούδια τη φάλαγγα των παιδιών και λίγων μεγαλύτερων που όδευαν προς τις όχθες του Αχέροντα. Κι ο φονιάς, πανευτυχής μέσα στον κόσμο της πολιτικής του παράνοιας, να φουσκώνει από ικανοποίηση και αυτοθαυμασμό για το κατόρθωμά του και να αισθάνεται σαν τον Οντιν, τον ανηλεή και αιματοβαμμένο θεό του πολέμου και του θανάτου των Βίκινγκ...


"Δεν θα αφήσουμε το μίσος να αλλάξει την κοινωνία μας!" φωνάζουν απελπισμένα οι Νορβηγοί. Μακάρι να το κατορθώσουν. Οι πιθανότητες όμως είναι λίγες. Τα μεγάλα πολιτικά εγκλήματα πάντα αφήνουν πολύ βαριά τη σφραγίδα τους στις χώρες όπου διαπράττονται.

Το χειρότερο είναι κάτι που οι πάντες δυσκολεύονται να ομολογήσουν - με ελάχιστες εξαιρέσεις: ο Νορβηγός δολοφόνος, ο οποίος περιγράφει τον εαυτό του ως φανατικό αντιισλαμιστή, δεν γεννήθηκε σε έναν κόσμο αποσπασμένο από την πραγματικότητα. Το αντίθετο. Το πολιτικό έδαφος σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, αλλού περισσότερο αλλού λιγότερο, είναι γόνιμο για την καλλιέργεια και την άνθηση ακόμη και των πιο αποκρουστικών ακροδεξιών ιδεών και θέσεων. Η αιτία είναι ότι πληθώρα θέσεων των κομμάτων της ακροδεξιάς έχουν πλέον γίνει αποδεκτές στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, έχουν ενσωματωθεί στον πολιτικό λόγο και την πολιτική πρακτική των κομμάτων εξουσίας και έτσι επηρεάζουν τις συνειδήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων.

Θεωρείται πλέον "μπανάλ" φαινόμενο η ακροδεξιά ιδεολογία. Τα ακροδεξιά κόμματα έχουν γίνει πλήρως αποδεκτά στο πολιτικό σύστημα και η επιρροή τους καλπάζει σε όλη την Ευρώπη.

Οι πάντες επαινούν -και δικαίως- την ανοιχτή σοσιαλδημοκρατική κοινωνία της Νορβηγίας, το εξαιρετικό κοινωνικό της κράτος, την αποτελεσματική καταπολέμηση της φτώχειας. Αποφεύγουν όμως να υπενθυμίσουν ότι η χώρα αυτή έχει και μια δεύτερη, σκοτεινή όψη. Πολύ σκοτεινή. Στις τελευταίες εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2009, το ακροδεξιό Κόμμα της Προόδου αναδείχθηκε ως το κατά πολύ ισχυρότερο κόμμα του συντηρητικού στρατοπέδου με ποσοστό... 22,9% που το καθιστά το ισχυρότερο ακροδεξιό κόμμα της Ευρώπης!

Πολλοί θέλουν να ξεχνούν ότι και στη γειτονική Φινλανδία, το επίσης ακροδεξιό κόμμα των Αληθινών Φινλανδών, πήρε 19% - μόλις... 0,1% λιγότερο από τους σοσιαλδημοκράτες! Και στην επίσης σκανδιναβική Δανία η ακροδεξιά έχει 13,9% και επιπροσθέτως η δεξιά κυβέρνηση εξαρτά την επιβίωσή της σχεδόν δέκα χρόνια τώρα από την ανοχή που της παρέχει στο κοινοβούλιο, ενώ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2010 η ακροδεξιά μπήκε πανηγυρικά και στη Βουλή της Σουηδίας, καθώς το με νεοναζιστικές ρίζες ψευδεπίγραφο κόμμα Δημοκράτες της Σουηδίας πήρε το 5,7% των ψήφων.

Κανένα από αυτά τα ακροδεξιά σκανδιναβικά κόμματα δεν ευαγγελίζεται φυσικά τη βία εναντίον των μεταναστών, των μουσουλμάνων, των αριστερών - πόσω μάλλον τη μαζική δολοφονία νέων και παιδιών ενός σκανδιναβικού σοσιαλδημοκρατικού κυβερνώντος κόμματος. Πάνω στα γενικευμένα όμως στην κοινωνία αισθήματα εναντίον των ξένων ή των μουσουλμάνων αναπτύσσονται φυσιολογικά και οι κακοήθεις αποφύσεις σαν τον δολοφόνο Μπρέιβικ.

Δεν συμβαίνουν αυτά μόνο στη Σκανδιναβία. Είναι χαρακτηριστικό ότι το Σάββατο, τρεις κεντροαριστερές εφημερίδες πανευρωπαϊκά γνωστές -η γαλλική "Λιμπερασιόν", η αγγλική "Γκάρντιαν" και η ισπανική "Ελ Παΐς"- μαζί με άλλες ευρωπαϊκές συντηρητικές εφημερίδες πρόβαλλαν την εκδοχή ότι δράστες τόσο της βομβιστικής επίθεσης στο Οσλο όσο και της σφαγής στο νησί Ουτόγια ήταν πιθανότατα... ισλαμιστές!

Ενστικτωδώς δηλαδή στο μυαλό σχεδόν όλων ανεξαιρέτως των Ευρωπαίων έχει σχηματιστεί η πεποίθηση ότι ειδεχθή πολιτικά εγκλήματα διαπράττουν μόνο οι ισλαμιστές στην εποχή μας.

Ομολογία
Ο φονιάς "τέκνο του κόσμου μας"

Συγκλονιστική και γενναία η επισήμανση της γερμανικής εφημερίδας "Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε" στον τίτλο άρθρου της για τον δολοφόνο: "Ενα τέκνο του κόσμου μας" ο αφοπλιστικός τίτλος. Επεξηγηματικός ο υπότιτλος: "Ποιος είναι ο Αντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ; Ενας εξτρεμιστής, χωρίς αμφιβολία. Ομως οι ιδέες του προέρχονται λιγότερο από σκοτεινές πηγές παρά από το μέσο (της κοινωνίας), από την καθημερινότητα του Ιντερνετ". Την ίδια γνώμη έχει και ο Νορβηγός φιλόσοφος Λαρς Γκιούλε. Ο Αντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ μπορεί να έδρασε μόνος "αλλά τις απόψεις του μοιράζονται πολλοί και ανθούν στους κόλπους μιας υποκουλτούρας, που έχει σχηματιστεί στο διαδίκτυο και υπερβαίνει κατά πολύ τη Νορβηγία" δηλώνει.


Πηγή: Έθνος
Δημοσιεύτηκε στην κατηγορία   Άρθρα

Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΦΟΒΙΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ



Από: MercatorNet / μετ. ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ
Η Αυστριακή δικηγόρος Gudrun Kugler είναι διευθύντρια του Παρατηρητηρίου για την Μισαλλοδοξία και τις Διακρίσεις κατά των Χριστιανών (Observatory on Intolerance and Discrimination against Christians). Αυτό το think tank κυκλοφόρησε πρόσφατα μια έκθεση σχετικά με τις διακρίσεις στην Ευρώπη. Το MercatorNet πήρε συνέντευξη σχετικά με τις απόψεις της για στην εκκοσμίκευση στην Eυρωπη
Γιατί γράφετε αυτήν την έκθεση;
Kugler: Στόχος μας είναι ίσα δικαιώματα για όλους, όχι μόνο τους Χριστιανούς. Η Θρησκευτική ελευθερία στην Ευρώπη είναι σε κίνδυνο. Ατομικά μπορείτε να προσευχηθείτε και να σκεφτείτε όπως σας αρέσει - αλλά δημόσια, υπάρχουν όλο και περισσότεροι περιορισμοί. Γνωρίζουμε όλοι ότι οι Εβραίοι και οι μουσουλμάνοι έχουν γευτεί τη μισαλλοδοξία και τις διακρίσεις. Αλλά αυτό συμβαίνει τώρα και με τους Χριστιανούς - ακόμη και αν αποτελούν μια ονομαστική πλειοψηφία εδώ. Εργαζόμαστε προς την κατεύθυνση μιας μεγαλύτερης ευαισθητοποίησης του ολοένα και μεγαλύτερου προβλήματος στην Ευρώπη ως ένα πρώτο βήμα προς μια λύση. Οι διαπιστώσεις που έγιναν είναι διαθέσιμες στην ιστοσελίδα μας για πολιτικούς, ΜΚΟ, δημοσιογράφους, θρησκευτικούς ηγέτες, και άτομα που ενδιαφέρονται.
Ποια είναι τα βασικά συμπεράσματα σας από την έκθεσή σας σχετικά με τις διακρίσεις κατά των χριστιανών στην Ευρώπη;
Kugler: Έχουμε αναλύσει το φαινόμενο και έχουμε βρει πολλά προβληματικά θέματα στην Ευρώπη και τη Δύση γενικότερα:
- ελευθερία της έκφρασης, ιδίως όσον αφορά τη χριστιανική κατανόηση του ανθρώπου, την πίστη και τα χρηστά ήθη.
- ελευθερία της συνείδησης, η οποία περιλαμβάνει το ιατρικό προσωπικό καθώς και χριστιανούς δασκάλους και δικαστές.
- το δικαίωμα των γονέων εκ των προτέρων να εξασφαλίζουν ότι η εκπαίδευση των παιδιών τους είναι σύμφωνη με τις δικές τους θρησκευτικές και φιλοσοφικές πεποιθήσεις.
- εγκλήματα μίσους κατά των προσώπων και αγαθών, βεβηλώσεις και βανδαλισμοί.
- αφαίρεση των χριστιανικών συμβόλων από τους δημόσιους χώρους.
- αρνητικά στερεότυπα για τους χριστιανούς στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
- διακρίσεις στην απασχόληση, κοινωνική μειονεκτική θέση για τους Χριστιανούς, όπως το να γελοιοποιούνται ή να αγνοούνται για την ανέλιξή τους στο χώρο εργασίας.
- Η ‘Ρητορική Μίσους’ (Hate Speech) και η νομοθεσία κατά των διακρίσεων συχνά προκαλεί αντίστροφη διάκριση κατά των χριστιανών, περιορίζοντας την ελευθερία της έκφρασης, την ελευθερία της συνείδησης και την ελευθερίας των συμβάσεων.
Μισαλλοδοξία στην Ευρώπη, τη γενέτειρα του Χριστιανικού κόσμου; Αλήθεια;
Kugler: Από το 2005 έχουμε κάνει εκστρατεία για την ενίσχυση των χριστιανικών αξιών για την αντιμετώπιση της αυξανόμενης αποχριστιανοποίησης της κοινωνίας. Έχουμε επανειλημμένα ακούσει για περιπτώσεις όπου οι χριστιανοί υφίστανται διακρίσεις, αλλά αυτά δεν αναφέρονται ποτέ σε συζητήσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Γι 'αυτό ξεκίνησε το Παρατηρητήριο για τη μισαλλοδοξία και τις διακρίσεις κατά των χριστιανών.
Η "μισαλλοδοξία και οι διακρίσεις κατά των χριστιανών" είναι το ίδιο με την χριστιανοφοβία;
Kugler: "Η Christophobia" εισήχθη για πρώτη φορά από το νομικό μελετητή Joseph Weiler, ο ίδιος είναι ένας ορθόδοξος Εβραίος. Τα Ηνωμένα Έθνη το πήραν ως "χριστιανοφοβία". Έχει χρησιμοποιηθεί αυτή η λέξη σε περισσότερα από 20 έγγραφα. Ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) προτιμά τις λέξεις «μισαλλοδοξία» και «διάκριση». Η μισαλλοδοξίας δηλώνει ένα κοινωνικό πρόβλημα, όπως η αφαίρεση των χριστιανικών συμβόλων από τη δημόσια ζωή ή γελοιοποίηση των χριστιανικών απόψεων δημόσια. Οι διακρίσεις έχουν νομικές επιπτώσεις. Μπορεί να αναφέρεται στην περίπτωση απόρριψης ενός χριστιανού υποψηφίου εξαιτίας της πίστης του, ή την απόλυση κάποιας επειδή φοράει ένα σταυρό γύρω από το λαιμό της - όπως έχει συμβεί στην Αγγλία.
Προτιμούμε να μιλάμε για μισαλλοδοξία και διακρίσεις και όχι για χριστιανοφοβία, γιατί η λέξη «φοβία» συνεπάγεται "παράλογο φόβο". Αυτή δεν είναι η αιτία του φαινομένου. Ωστόσο, η περιγραφική έννοια των δύο όρων είναι η ίδια.
Η μισαλλοδοξία κατά των χριστιανών μεγαλώνει στην Ευρώπη;
Kugler: Ο ΟΑΣΕ το θεωρεί έτσι, όχι μόνο εμείς. Ο Πρέσβης Janez Lenarčič, διευθυντής του Γραφείου του ΟΑΣΕ για τους Δημοκρατικούς Θεσμούς και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα έχει δηλώσει: «η μισαλλοδοξία και οι διακρίσεις κατά των χριστιανών εκδηλώνονται σε διάφορες μορφές σε όλη την περιοχή του ΟΑΣΕ. Ενώ η άρνηση των δικαιωμάτων μπορεί να είναι ένα σημαντικό ζήτημα όπου οι χριστιανοί αποτελούν μια μειοψηφία, αποκλεισμού και περιθωριοποίησης μπορεί επίσης να βιωθεί από τους Χριστιανούς, όπου αποτελούν την πλειοψηφία στην κοινωνία. "Δεν έχουμε πλήρη στατιστικά στοιχεία στην Ευρώπη, αλλά ένας αυξανόμενος αριθμός από τέτοιες περιπτώσεις έχουν αναφερθεί. Για παράδειγμα, υπάρχουν περισσότερες επιθέσεις σε εκκλησίες στη Γερμανία, μολονότι αυτές δεν αναγνωρίζονται ως «αντι-θρησκευτικές πράξεις». Αλλά αν πρόκειται για βανδαλισμούς σε συναγωγές ή τζαμιά, αμέσως τα μέσα ενημέρωσης μας προειδοποιούν για την αύξηση της μισαλλοδοξίας εναντίον των Εβραίων και των Μουσουλμάνων. Υπάρχει μια μελέτη: μία δημοσκόπηση του Γενάρη του 2009 έδειξε ότι περισσότεροι από τέσσερις στους πέντε που εκκλησιάζονται (84 τοις εκατό) πιστεύουν ότι η θρησκευτική ελευθερία του λόγου και της δράσης βρίσκονται σε κίνδυνο στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ένα παρόμοιο ποσοστό (82 τοις εκατό) αισθάνεται ότι γίνεται όλο και πιο δύσκολο να ζήσουν ως χριστιανοί σε μια όλο και πιο κοσμική χώρα.
Μια γνώριμη φωνή είναι η Cherie Blair, σύζυγος του πρώην Βρετανού πρωθυπουργού. Είπε όχι πολύ καιρό πριν: "Παντού βλέπετε τις εκκλησίες σήμερα να κλείνουν, τους Χριστιανούς συχνά να περιθωριοποιούνται και την πίστη να είναι κάτι που λίγοι άνθρωποι επιθυμούν να συζητήσουν ανοιχτά."
Δεν υπερβάλλετε; Η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη για τους Χριστιανούς σε άλλα μέρη του κόσμου!
Kugler: Δεν μπορείτε να συγκρίνετε τις αδικίες εδώ με την κατάσταση, για παράδειγμα, στη Βόρεια Κορέα, την Ινδία ή το Πακιστάν. Οι Χριστιανοί που υπάρχουν εκεί, παρά την άγρια ​​καταδίωξη είναι τα μεγάλα πρότυπά μας. Ωστόσο, η θρησκευτική ελευθερία στην Ευρώπη είναι ένα επίτευγμα που κερδίθηκε σκληρά και το οποίο δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο. Χρειάζεται υπερασπιστές για να το κρατήσουν ζωντανό, έτσι ώστε ο χριστιανικός χαρακτήρας της Ευρώπης να μην χαθεί.
Ποιος είναι υπεύθυνος για αυτή τη διάκριση σε αυτές τις χώρες;
Kugler: Έχω την εντύπωση ότι οι δημοσιογράφοι και οι υπεύθυνοι της χάραξης πολιτικής είναι συχνά πιο αντιχριστιανοί από τους συμπολίτες τους. Αλλά αυτοί διαμορφώνουν το κλίμα της χώρας. Αυτό που παρατηρούμε είναι ότι οι χριστιανοί όλο και περισσότερο περιγράφονται ως «ομοφοβικοί», σεξιστικοί, μη ανεκτικοί και απόκοσμοι.
Γιατί υπάρχει αυτή η αρνητική στάση απέναντι στους Χριστιανούς;
Kugler: Ο Χριστιανισμός και ο σταυρός είναι πάντα το μήλο της έριδος. Ίσως ο σταυρός και άλλες θρησκευτικές εικόνες αποτελούν μία υπενθύμιση ότι οι άνθρωποι θα έπρεπε να βάλουν τη ζωή τους σε μια τάξη. Οι Χριστιανοί είναι επίσης το τελευταίο εμπόδιο για ένα νέο όραμα της ‘κοσμικότητας’ που είναι τόσο πολιτικά ορθό που αγγίζει τα όρια του ολοκληρωτισμού
Έχετε πρόβλεψη μια αναβίωση διωγμών κατά χριστιανών στην Ευρώπη;
Kugler: Ναι, αλλά όχι όπως ήταν οι διωγμοί κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους και υπό το κομμουνιστικό καθεστώς. Αλλά υπάρχουν ενδείξεις ότι η εχθρότητα απέναντι στην ελεύθερη και ανοικτή διαδήλωση της πίστης αυξάνεται. Οι Χριστιανοί όλο και πιο πολύ περιθωριοποιούνται και εμφανίζονται πιο συχνά στα δικαστήρια για θέματα που σχετίζονται με την πίστη τους. Επομένως, πιστεύω ότι οδεύουμε προς ένα αναίμακτο διωγμό.
Οι Χριστιανοί γνωρίζουν τι συμβαίνει;
Kugler: Αρκετοί Χριστιανοί ηγέτες ανησυχούν. Το γεγονός ότι ο ΟΑΣΕ έχει αναγνωρίσει το πρόβλημα αποδεικνύει ότι δεν είναι μια υποκειμενική αντίληψη των ενδιαφερομένων μερών όπως εγώ, αλλά μία πραγματική κατάσταση που εξελίσσεται.
Τι θέλετε να επιτευχθεί μέσω της πρωτοβουλίας σας;
Kugler: Πρώτον, θέλουμε οι πολιτικοί, οι εκπαιδευτικοί και οι δημοσιογράφοι να συνειδητοποιήσουν τις διακρίσεις και τη μισαλλοδοξία προς τους Χριστιανούς. Προσπαθούμε να αυξήσουμε την ευαισθητοποίηση των διεθνών οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εμείς δημοσιεύσαμε πρόσφατα μια πενταετή έκθεση που τεκμηριώνει τις ανησυχίες μας και παρέχει αδιάσειστα στοιχεία για τους διαμορφωτές κοινής γνώμης.
Τι μπορούν να κάνουν οι Χριστιανοί;
Kugler: Να μιλήσουν. Πολλοί ευρωπαίοι Χριστιανοί δεν συνειδητοποιούν ότι υπερασπιζόμενοι τις πεποιθήσεις τους είναι ένας τρόπος να μιλήσεις για λογαριασμό των αδύναμων, των μειονεκτούντων και των ανυπεράσπιστων. Θεωρώ ότι είναι μια πράξη χριστιανικής φιλανθρωπίας να επιμείνουμε στα δημοκρατικά δικαιώματα του ατόμου. Πρέπει να αναζητούμε την έμπνευση από τους αδελφούς και τις αδελφές μας που αντιμετωπίζουν γενναία βίαιες μορφές διωγμού, αντί ήσυχα να υποχωρούμε.
Οι Χριστιανοί στην δημόσια ζωή πρέπει επίσης να έχουν το θάρρος να αντισταθούν στους περιορισμούς στις θρησκευτικές ελευθερίες. Οι εκκλησιαστικοί ηγέτες θα πρέπει να μιλήσουν με μεγαλύτερη σαφήνεια και θάρρος όταν βλέπουν τη θρησκευτική ελευθερία να υπονομεύεται. Και θα πρέπει να είναι αυτονόητο ότι όλοι μας πρέπει να είμαστε αυθεντικοί Χριστιανοί που διακηρύσσουμε το Ευαγγέλιο, χωρίς φόβο ή ψευδή σεβασμό. Η προκατάληψη μπορεί να διαλυθεί με φιλία και πολιτισμένο διάλογο.
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

Ο ΧΑΡΤΟΠΑΙΚΤΙΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΩΝ ΕΥΛΟΓΩΣ ΜΕΤΑΣΤΟΙΧΕΙΩΝΕΤΑΙ ΣΕ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΩΝ ΛΟΓΟΠΑΙΓΝΙΩΝ.



+του ΑΙΜΙΛΙΟΥ ΜΕΤΑΞΟΠΟΥΛΟΥ
Η φιλοσοφική σκέψη του 20ού αιώνα, σε ορισμένες από τις σημαντικότερες εκδοχές της, υποκατέστησε τα πράγματα με τις λέξεις και τούτο είχε μοιραίες συνέπειες. Όταν, για παράδειγμα, ρήσεις όπως εκείνη του Foucault για τον θάνατο του υποκειμένου -αν υποτεθεί ότι υπήρξε ποτέ ιστορικά το «υποκείμενο» της λογοκεντρικής παράδοσης- εκλαμβάνονταν τοις μετρητοίς, για να οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι οι έμβιοι άνθρωποι μπορούν να ιδωθούν ως απλά λειτουργικά στοιχεία ενός συστήματος γραφής, ενός κειμένου και των αναγνώσεων ή επαναγνώσεών του. Ούτε η γλώσσα συμπεριλαμβάνει τα πάντα ούτε η γραφή, προφανώς, συμπεριλαμβάνει τη γλώσσα. Ο πόλεμος, η παραγωγή, το σεξ δεν είναι μόνο γλώσσα ή γραφή, ούτε γίνονται κατανοητά μέσω κάποιας έννοιας της γλώσσας ή της γραφής. Έστω κι αν οτιδήποτε αποφανθούμε περί αυτών τοποοθετείται κατ᾽ ανάγκην στο εσωτερικό ενός γλωσσικού συστήματος το οποίο, με τη σειρά του, δομείται σε συνάρτηση σε συνάρτηση με μια κοσμοεικόνα. Είναι όσα, με το όνομα αυτό, αντιλαμβάνονται οι ζωντανοί, ένσαρκοι άνθρωποι όταν πολεμούν, παράγουν, συνουσιάζονται ή γράφουν. Όταν όμως μάχονται σώμα με σώμα, το αίμα τους «γράφει» ίσως την Ιστορία, αλλά δεν τη γράφει σε γραφήματα ή σε φωνήματα: την πράττει. Με τις λέξεις εκφράζει όσα ήδη «γράφτηκαν», ερήμην λέξεων, και είναι εναποτειθεμένα στα νεκροταφεία και στα ιστορικά αναγνώσματα.
Ο μεταμοντερνισμός είναι και αυτός ο παροξυσμός θρησκοληψίας, δίπλα στα gay and lesbian studies και στις πολιτισμικές σπουδές, στην αγωνία για την «ποιότητα ζωής», στη χορτοφαγία, στον «μαζικό αθλητισμό», στα συνοικιακά γυμναστήρια διακίνησης αναβολικών και φουσκωτών, στα λογοπαίγνια του Derrida, στην αναίμακτη «τρομοκρατία» του Baudrillard, στην «εννοιακή τέχνη» ή τις κατασκευές του Meuys, στα kitsch φυλαχτά των γύφτων στα πανηγύρια του Αγίου Σπυρίδωνος, στο βιντεοκλίπ με το βαθύ φιλί της Madonna στην Britney , στα ανέκδοτα από άμβωνος του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου και στις κολεξιόν του Ishey Miyake, κοντά στα τρεμώδη «λαϊκά αναγνώσματα» του Paolo Coelho. Ακριβώς επειδή ο μεταμοντερνισμός είναι το σύνολο των ηγεμονικών πολιτισμικών εκφράσεων της μαζικοδημοκρατικής κοινωνίας, εντός του αναλυτικού-συνδυαστικού σχήματος σκέψης. Ο καθρέφτης, με άλλα λόγια, της κυρίαρχης μετανεωτερικής κοινωνίας: του μαζικοδημοκρατικού πολτού. Μέσα σε αυτόν ο πορτιέρης του club, ο πανεπιστημιακός, ο πολιτικός, ο ιερωμένος, η τραγουδίστρια-εταίρα, ο ποδοσφαιριστής που φορά τα string (κατά Ηλία Πετρόπουλο, «κουραδοκόφτις) της συζύγου του και ο τραπεζίτης συμψηφίζονται στο ουτιδανό, στη μηδαμινότητα του κενού και νεκρού χρόνου της μετανεωτερικότητας. Σε ένα χαρίεν και γλυκανάλατο μαυσωλείο ιδεών και αισθημάτων.
Η ανάδυση των νέων δυνάμεων, ιδιαίτερα των ασιατικών, θα επαναφέρει στο προσκήνιο το ύψιστο πρόβλημα της σπάνης των αγαθών, πρωτίστως των υδάτινων πόρων, και το ευρωπαϊκό γραφειοκρατικό-τελωνειακό μόρφωμα πιθανότατα θα εξαφανισθεί μέσα στον ανεμοστρόβιλο της πλανητικής πάλης των στερημένων για τον αφανισμό του Εχθρού. Όπως εἰχε προβλέψει ο Κονδύλης, ο 21ος αιώνας θα είναι ενδεχομένως ακόμα αγριότερος και αιματηρότερος από τον 20ό.
Η Ιστορία είναι πάντα έκπληξη, γιατί υπακούει αποκλειστικά στους νόμους της ισχύος, η φαινομενολογία των οποίων είναι ενδιάθετα ανομική – και με αυτήν την περίπου αυταπόδεικτη αλήθεια δεν αμφισβητούμε μόνο το τέλος της Ιστορίας, αλλά και την ιδέα μιας τελολογικά προσδιορισμένης Ιστορίας

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

ΜΑΣ ΖΗΤΑΜΕ ΝΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΜΑΣ



Κανένας δεν μπορεί να επιβάλει σε έναν λαό να αυτοκτονήσει, κανένας δεν μπορεί να επιβάλει σε μία χώρα πως θα πορευθεί.Μόνο οι πολίτες, οι Έλληνες πολίτες, μπορούν να απαντήσουν στις πιέσεις των τραπεζιτών.

Μόνο οι πολίτες μπορούν να βγάλουν την χώρα από την μέγγενη που την έχει τοποθετήσει η Δανειακή Σύμβαση που υπέγραψε ο τραγικός και πολύ μικρός για τις περιστάσεις Γιώργος Παπανδρέου.


Όμως, οι διεθνείς τοκογλύφοι γνωρίζουν (για την ακρίβεια τρέμουν) την εξουσία και την δύναμη των πολιτών. 
Γνωρίζουν την απάντηση, γνωρίζουν την θέση, γνωρίζουν το αποτέλεσμα μίας εκλογικής διαδικασίας. Και τρέμουν την (σοβαρή) πιθανότητα ανάδειξης νέων πολιτικών δυνάμεων, που δεν έχουν εναγκαλισθεί με τον κόπρο των τραπεζών και των λοιπών συμφερόντων…


Γι αυτό τον λόγο, επειδή οι «δάνειες δυνάμεις» ξέρουν πως η «κλωτσιά» θα είναι δυνατή, ηχηρή και ίσως παραδειγματική για άλλα θύματα – λαούς, προσπαθούν να αποφύγουν την λαϊκή έκφραση, την λαϊκή απόφαση… Γι αυτό δεν θέλουν να γίνουν εκλογές στην χώρα, γι αυτό το έχουν θέσει ως όρο της «δανειοδότησης» της Ελλάδας. Τραγικοί, μικροί και εθνικά επικίνδυνοι εκείνοι που υπέγραψαν την παράδοση της χώρας στα χέρια των οικονομικών τρομοκρατών της.


Δεν θέλουν λύση για την Ελλάδα. 
Θέλουν να μας αλυσοδέσουν (με την δική μας σύμφωνη γνώμη) με χρέη που δεν είναι δικά μας, δεν είναι των πολιτών. Θέλουν να μας κάνουν πρότυπο προτεκτοράτο της μαφίας των τραπεζών και της Wall Street. Σκοπεύουν στην πλήρη υποδούλωση, την πλήρη αφαίμαξη και την απόλυτη εκμετάλλευση του πλούτου που διαθέτει η χώρα…


Δυστυχώς, η κυβέρνηση Παπανδρέου είτε δεν αντιλήφθηκε τους σκοπούς, είτε συναίνεσε προκειμένου να καταλάβει την εξουσία… Και ως εκ τούτου, ως κυβέρνηση δεν υφίσταται. Είναι ένα υποκατάστατο, το οποίο δεν φέρει κανένα χαρακτηριστικό πολιτικής ανεξαρτησίας. Και αυτή την «φύση» της, την περνά (αν δεν την έχει ήδη περάσει) και στην χώρα, η οποία έχει μεταβληθεί σε χώρο…


Οι εκλογές δεν είναι πανάκεια. 
Οι εκλογές δεν μπορούν να βυθίσουν την χώρα. Όλοι, μα όλοι, λένε πως η χρεοκοπία είναι αναπόφευκτη. Και έχουν δίκιο, επειδή αυτό αποδεικνύεται μέσα από απλά μαθηματικά. Απλώς, φροντίζουν να παρατείνουν την περίοδο αφαίμαξης, την περίοδο μετακύλισης του ομολογιακού χρέους και κάνουν τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να φορτώσουν τα παιχνίδια των Golden Boys, των τραπεζιτών και των χρηματιστών στον Ελληνικό λαό.

Με την κυβέρνηση Παπανδρέου αυτό γίνεται πραγματικότητα. 
Γι αυτό αυτή την κυβέρνηση οι «δάνειες δυνάμεις» θα την στηρίξουν, για όσο περισσότερο χρόνο μπορέσουν. Εάν και όποτε ο λαός αντιδράσει, τότε ίσως να είναι αργά. Τότε θα κάνουν πίσω, τότε θα μας πούνε πως αυτοί μας έλεγαν ότι πάμε στην χρεοκοπία, τότε θα μας πούνε πως η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι υπαίτια για την κατάντια της χώρας, μέσω των αποφάσεων που πήρε και δεν αντέδρασε σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, δεν διαπραγματεύθηκε όπως άλλες χώρες και δημιούργησε λογικό αδιέξοδο…!


Να το θυμόμαστε. Οι εκτελεστές μας θα εμφανισθούν και ως διασώστες μας… (αν και ήδη το κάνουν μέσα από σχήματα λόγου και εκθέσεις ιδεών, που απέχουν από την πραγματικότητα που βιώνουν οι Έλληνες πολίτες)… Εμείς, οι πολίτες, διαθέτουμε την δύναμη να αλλάξουμε τους σχεδιασμούς τους… Αυτοί έχουν να χάσουν περισσότερα από εμάς… γιατί υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να «ξυπνήσουν» κι άλλα «κορόιδα»… Επειδή υπάρχει σοβαρότατος κίνδυνος να αποδειχθεί η διεθνής συμμορία καταλήστευσης λαών…

Όποτε οι λαοί ξεσηκώνονται, τότε οι εξουσίες τρέμουν… 
Πρέπει να το θυμόμαστε και να το έχουμε ως φάρο στις όποιες διεκδικήσεις μας, αλλά και στην γενικότερη ή ειδικότερη στάση μας στους πολιτικούς ή στην «κυβέρνηση» της πατρίδας μας… η οποία προτίμησε να γίνει μεσίτης πώλησης της χώρας και όχι εκπρόσωπος των Ελλήνων πολιτών…


Όταν εμείς, οι Έλληνες πολίτες, ομονοήσουμε, τότε οι εκβιαστές, οι βιαστές και οι «δολοφόνοι» μας θα τρέχουν να διασωθούν…
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ο ΑΛΧΗΜΙΣΤΗΣ

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

ΓΙΝΕ ΚΑΙ ΕΣΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΤΟ ΙΕΚ ΜΑΛΕΛΗ ΘΑ ΦΡΟΝΤΙΣΕΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ



Πριν κάτι χρόνια σε μια μακρινή χώρα με ένδοξο και ηρωικό παρελθόν, η λέξη και μόνο «δημοσιογράφος» προκαλούσε θαυμασμό και ήταν ένα κίνητρο σε νέους και στόχος για μια σταδιοδρομία όχι για τις υλικές της απολαβές, όσο για την αίγλη
που δημιουργούσε στους καταξιωμένους χειριστές της γλώσσας.

Ήταν τότε που η ζήτηση των εφημερίδων ήταν αποτέλεσμα του ποιος έγραφε στη κάθε μία από αυτές.

Ο κόσμος γνώριζε ποιος έγραφε τι, ποιος είχε «καλή πένα» και αγόραζε την εφημερίδα του για να ενημερωθεί αξιόπιστα και να συμμεριστεί την άποψη του ινδάλματός του.

Όπως π.χ. στην Ελλάδα ο Δημήτρης Ψαθάς με τα υπέροχα χρονογραφήματά του στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ».

Οι εποχές πέρασαν, πολιτεύματα άλλαξαν και κυρίως με την επέκταση της ηλεκτρονικής ενημέρωσης (διάβαζε τηλεόραση) άνθρωποι άσχετοι, φιλόδοξοι, αδαείς, με ανεπαρκή μόρφωση και ακόμα λιγότερες γραμματικές γνώσεις εκμεταλλευόμενοι την μειωμένη εκδοτική δραστηριότητα, βρήκαν «πεδίο δόξης λαμπρόν» και αυτοχρίστηκαν δημοσιογράφοι, μόνο που τώρα αυτοί από τότε και μέχρι σήμερα δεν είχαν «πένα» να χειριστούν παρά ένα μαρκούτσι που λέγεται μικρόφωνο με καλώδιο ή χωρίς, αμολήθηκαν στους δρόμους για να καταγράφουν γεγονότα με λεξιλόγιο πενιχρό, άστοχο και ενίοτε σαρδαμικό.

Από τότε η λέξη «δημοσιογράφος» έχασε το νόημά της αφού οι περισσότεροι από αυτούς δεν γνώριζαν καν τους στοιχειώδεις κανόνες γραμματικής και συντακτικού.

Επίσης από τότε άλλαξαν και οι στόχοι και οι επιδιώξεις. Οι φιλοδοξίες ακολούθησαν το ρεύμα της εποχής και την πτώση των αξιών και όλοι αυτοί έμαθαν την τέχνη της «αρπαχτής».

«Δημοσιογράφοι» απαρνήθηκαν τον τιμητικό τίτλο και έγιναν «εκδότες».

Πλευρίζοντας μωροφιλόδοξους πολιτικούς ή ματαιόδοξους και ύποπτων επιδιώξεων επιχειρηματίες, άρχισαν να εισπράττουν από παντού, από ένα, δύο, τρία Υπουργεία, κανάλια κρατικά και ιδιωτικά, εφημερίδες, επιχειρήσεις (άλλοτε γλύφοντας και άλλοτε εκβιάζοντας) έγιναν μεγάλοι και τρανοί.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που ακόμα και σήμερα ενώ ακούμε διαρκώς για λίστες διαπλεκομένων δημοσιογράφων, ποτέ δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας ονόματα.

Γιατί?? Γιατί όλοι από το σινάφι γνωρίζουν. Γνωρίζουν όλοι για όλους. Και όλοι καλύπτουν όλους καθώς αν ανοίξει το καπάκι του βόθρου θα ξεχειλίσουν τα βοθρολύματα. Τότε η μπόχα που θα απλωθεί θα καλύψει τον εναέριο χώρο της χώρας και όχι μόνο.

Έτσι η λέξη «δημοσιογράφος» και ό,τι αυτή σημαίνει απαξιώθηκε, κατάντησε σχεδόν βρισιά, και ντροπή σ αυτούς που τη συνεχίζουν ακολουθώντας την παλιά καλή και έντιμη συνταγή.

Είναι και αυτά σημεία των καιρών και συμβάλλουν στην γενική κρίση που ζούμε τόσο την οικονομική όσο και των ηθικών και άλλων αξιών.

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

OI MKO ΓΙΝΟΝΤΑΙ "ΚΡΑΤΟΣ"


H  τρόικα απαιτεί συρρίκνωση του κράτους και απαγορεύει δια ροπάλου την, υπό οποιαδήποτε μορφή, πρόσληψη, έστω και με μορφή σύμβασης, γνωστό αυτό. Από την άλλη υπάρχουν διάφορες λειτουργίες του κράτους, οι οποίες δεν επιτρέπεται να ατονίσουν. Αυτό το υπαγορεύει σε κάποια σημεία η λογική και σε κάποια άλλα σημεία η Ευρωπαϊκή Ένωση. Το προφανές ερώτημα που γεννάται φυσικά είναι πως αυτές οι δύο αλληλοσυγκρουόμενες εντολές ,από τους δύο πόλους της πραγματικής κυβερνήσεως της Ελλάδας, όπως αυτό αποφασίστηκε με την ψήφιση του Μνημονίου, θα γίνουν πραγματικότητα.

Η απάντηση που δόθηκε σχετικά δεν θα μπορούσε φυσικά να αφήσει στην “απ’ έξω” τα αγαπημένα παιδιά του συστήματος, τις ΜΚΟ, αφού αυτές θα αναλάβουν αυτές τις κρατικές λειτουργίες και συνεπώς και τα χρήματα. Δεν θα λάβουν όμως τις ανάλογες υποχρεώσεις, βεβαίως βεβαίως, αφού το μισθολόγιο θα το “κανονίζει” το ΕΣΠΑ και ο ΟΑΕΔ την ασφάλιση.

Το όλο ζήτημα, όμως, έχει κολλήσει στις απαιτήσεις των ΜΚΟ που πρώτον θέλουν μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους (!!!) από την όλη επιχείρηση ενοικίασης εργαζομένων και δεύτερον δεν θέλουν να φαίνονται ως “εργοδότες” για την περίπτωση κάποιου εργατικού ατυχήματος. Η πρόταση τους είναι να φαίνονται ως εργοδότες και αντιστοίχως να φέρουν την ευθύνη οι αντίστοιχοι φορείς, στους οποίους “ενοικιάζεται” ο εργαζόμενος.

Πέρα από το κραυγαλέο ζήτημα, ότι κάποιοι ιδιώτες, μερικοί εκ των οποίων έχουν πολλές φορές αποδείξει την ιδιοτέλεια τους, θα χειρίζονται κρατικά ζητήματα, όπως η πυρασφάλεια, υπάρχει και το ζήτημα ότι στην ουσία προκαλούν θέλοντας “και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο” επιθυμώντας να μην έχουν καμμία σχέση με το όλο ζήτημα, πέρα φυσικά από την είσπραξη του μερίσματος τους, που τους φαίνεται και μικρό. Βλέπουμε, λοιπόν, την προσπάθεια δημιουργίας ενός νέου ρουσφετολογικού μηχανισμού που αυτή τη φορά στήνεται από το παρακράτος, λόγω της αδυναμίας του κράτους να το πράξει.

Προς αποφυγή πάσας παρεξηγήσεως να τονίσουμε ότι υπάρχουν και ΜΚΟ που όντως παράγουν έργο, όμως όπως πολύ καλά αντιλαμβανόμαστε ο εν λόγω μηχανισμός αφορά και (για να μην πούμε κυρίως) κάποιες τοιαύτες εταιρίες που χρόνια τώρα λυμαίνονται και παρασιτούν πάνω στο Ελληνικό κράτος.

Πηγή:Πασπαρτού