Η τρούφα είναι ένα μανιτάρι, που μεγαλώνει κάτω από το έδαφος (5-30 cm ), συμβιώνοντας με το
ριζικό σύστημα ορισμένων δένδρων (αριά, πουρνάρι, βελανιδιά, ρουπάκι, οστρυά,
πεύκο, γαύρο κ.λ.π.) Δένδρα δηλαδή της άγριας χλωρίδας της χώρας μας, αλλά και
της μεσογειακής λεκάνης γενικότερα, μιας και τα είδη αυτά των δένδρων είναι
κοινά σε Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα κ.λ.π.
Το άρωμά της είναι θεσπέσιο, όπως και η γεύση που δίνει στα φαγητά, στα οποία χρησιμοποιείται. Η κατανάλωσή της σαν έδεσμα, αλλά και για φαρμακευτικούς σκοπούς, κυρίως όμως για τις αφροδισιακές της ιδιότητες, είναι γνωστή από πολύ παλιά (Σουμέριοι, Θεόφραστος, Διοσκουρίδης κ.λ.π.).
Το μέγεθός της ποικίλλει, από αυτό του ρεβιθιού, έως αυτό του πορτοκαλιού, ή και μεγαλύτερο ακόμη και είναι σκληρή όπως η πατάτα. Υπάρχουν πολλές ποικιλίες που ωριμάζουν σε διαφορετικές εποχές του χρόνου.
Η καλλιέργειά της είναι ΤΕΛΕΙΩΣ ΦΥΣΙΚΗ (ούτε καν βιολογική) και κινείται σε 4 άξονες:
Δεν είναι υδροβόρα, μιας και απαιτεί το ελάχιστο νερό που θα χρειαζόταν οποιαδήποτε καλλιέργεια (σκεφθείτε τι απαιτήσεις σε νερό έχει ένα πουρνάρι: μηδαμινές).
Δεν χρειάζεται λιπάσματα (αναλογισθείτε την επιβάρυνση του υδροφόρου ορίζοντα από νιτρικά).
Απαγορεύεται η χρήση φυτοφαρμάκων και μυκητοκτόνων, αφού αυτό που στην ουσία καλλιεργούμε, είναι ένας μύκητας.
Ο τέταρτος άξονας είναι σύνθετος: 1. Στην Ελλάδα υπάρχουν χιλιάδες χωράφια (στην κυριολεξία χιλιάδες), των οποίων οι ιδιοκτήτες δεν μπορούν να τα εκμεταλλευτούν, λόγω του ότι μένουν και εργάζονται σε μεγάλα αστικά κέντρα, πολύ μακριά δηλαδή. Ακόμη και η καλλιέργεια ελιάς ή σιταριού απαιτεί την παρουσία τους εκεί, αρκετές φορές και σε συγκεκριμένο χρόνο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μένουν ανεκμετάλλευτα, ή στην καλύτερη περίπτωση τα καλλιεργητικά τους έξοδα, να ισούνται με τα έσοδά τους από το συγκεκριμένο χωράφι. Σε αντίθεση με αυτά, η καλλιέργεια της τρούφας, δεν απαιτεί την παρουσία του καλλιεργητή, ο οποίος μπορεί να ασχολείται με την φυτεία του, όποτε αυτός ευκαιρεί, δίνοντας του ταυτόχρονα και την ευκαιρία να επισκέπτεται την γενέτειρά του.
Να σημειώσουμε εδώ ότι: εφόσον η συγκεκριμένη έκταση κατέχεται νόμιμα από τον φερόμενο ως ιδιοκτήτη της, με μια απλή κοινοποίηση στο δασαρχείο της περιοχής του, αποτρέπει το ενδεχόμενο να χαρακτηρισθεί -κάποια στιγμή- η συγκεκριμένη έκταση ως δασική.
Το άρωμά της είναι θεσπέσιο, όπως και η γεύση που δίνει στα φαγητά, στα οποία χρησιμοποιείται. Η κατανάλωσή της σαν έδεσμα, αλλά και για φαρμακευτικούς σκοπούς, κυρίως όμως για τις αφροδισιακές της ιδιότητες, είναι γνωστή από πολύ παλιά (Σουμέριοι, Θεόφραστος, Διοσκουρίδης κ.λ.π.).
Το μέγεθός της ποικίλλει, από αυτό του ρεβιθιού, έως αυτό του πορτοκαλιού, ή και μεγαλύτερο ακόμη και είναι σκληρή όπως η πατάτα. Υπάρχουν πολλές ποικιλίες που ωριμάζουν σε διαφορετικές εποχές του χρόνου.
Η καλλιέργειά της είναι ΤΕΛΕΙΩΣ ΦΥΣΙΚΗ (ούτε καν βιολογική) και κινείται σε 4 άξονες:
Δεν είναι υδροβόρα, μιας και απαιτεί το ελάχιστο νερό που θα χρειαζόταν οποιαδήποτε καλλιέργεια (σκεφθείτε τι απαιτήσεις σε νερό έχει ένα πουρνάρι: μηδαμινές).
Δεν χρειάζεται λιπάσματα (αναλογισθείτε την επιβάρυνση του υδροφόρου ορίζοντα από νιτρικά).
Απαγορεύεται η χρήση φυτοφαρμάκων και μυκητοκτόνων, αφού αυτό που στην ουσία καλλιεργούμε, είναι ένας μύκητας.
Ο τέταρτος άξονας είναι σύνθετος: 1. Στην Ελλάδα υπάρχουν χιλιάδες χωράφια (στην κυριολεξία χιλιάδες), των οποίων οι ιδιοκτήτες δεν μπορούν να τα εκμεταλλευτούν, λόγω του ότι μένουν και εργάζονται σε μεγάλα αστικά κέντρα, πολύ μακριά δηλαδή. Ακόμη και η καλλιέργεια ελιάς ή σιταριού απαιτεί την παρουσία τους εκεί, αρκετές φορές και σε συγκεκριμένο χρόνο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μένουν ανεκμετάλλευτα, ή στην καλύτερη περίπτωση τα καλλιεργητικά τους έξοδα, να ισούνται με τα έσοδά τους από το συγκεκριμένο χωράφι. Σε αντίθεση με αυτά, η καλλιέργεια της τρούφας, δεν απαιτεί την παρουσία του καλλιεργητή, ο οποίος μπορεί να ασχολείται με την φυτεία του, όποτε αυτός ευκαιρεί, δίνοντας του ταυτόχρονα και την ευκαιρία να επισκέπτεται την γενέτειρά του.
Να σημειώσουμε εδώ ότι: εφόσον η συγκεκριμένη έκταση κατέχεται νόμιμα από τον φερόμενο ως ιδιοκτήτη της, με μια απλή κοινοποίηση στο δασαρχείο της περιοχής του, αποτρέπει το ενδεχόμενο να χαρακτηρισθεί -κάποια στιγμή- η συγκεκριμένη έκταση ως δασική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου